در هفتهای که گذشت مشاور اجتماعی و نوآوری وزیر رفاه و موسسه کار و تامین میزبان دانشگاهیان و متخصصین بود تا باهم درباره راهکارهای افزایش اثربخشی طرحهای دولتی به گفتوگو بنشینند. در این نشست که پیام افشاردوست طراحی و دبیری آن را بر عهده داشت، محمد فاضلی (جامعهشناس، فعال رسانهای و نویسنده کتاب ارزیابی تاثیرات اجتماعی)، سلیمان پاکسرشت (مدیر موسسه عالی پژوهش تامین اجتماعی)، پویا علاءالدینی (استاد دانشگاه و ارزشیاب تاثیر پروژههای بینالمللی) و ابوتراب طالبی (دبیر کمیسیون فرهنگی و اجتماعی دولت) به بیان مواضع خود پرداختند.
محمد فاضلی معتقد بود اگر معدود مدیرانی چون احمد میدری در حال انجام طرحی مثل اصلاح نظام بنگاهداری یا پرداخت کالابرگ هستند، میتوان با انجام ارزشیابی تاثیر به آنها کمک کرد تا ضمن اینکه اثرات کارشان آشکار میشود، امکان اصلاح تدریجی طرحها نیز فراهم شود. فاضلی خاطرنشان کرد که معرفت تنها در بستر روابط قدرت است که امکان تاثیرگذاری پیدا میکند.
سلیمان پاکسرشت معتقد بود چه با تقویت تقاضا در سمت جامعه و چه از درون دولت، باید به مرحلهای برسیم که مدیران شاخصهای کلیدی عملکردشان را از همان آغاز به کار اعلام کنند و در هیچ دستگاهی طرحی بدون تصریح نظریه تغییر به تصویب نرسد. پاکسرشت شرایط را برای افزایش تقاضا برای توضیح درباره تصمیمگیریهای دولتی یا آنچه که جنبش شواهد میخواند، مناسب ارزیابی میکرد.
ابوتراب طالبی معتقد بود که علارغم همه مقاومتها در مجموع وضعیت نظام تصمیمگیری در ایران به گونهای نیست که نتوان با انجام پروژههایی چون سنجش تاثیر طرحها و برنامهها، به بهبود سیاستگذاری کمک کرد. او تاکید داشت سنجش تاثیر باید توسط نهادهای مستقل صورت پذیرد.
پویا علاءالدینی نیز بر مبنای تجارب بینالمللیاش پیشنهاد کرد در سند همه برنامهها و طرحها نماگرهای تاثیر، یعنی شاخصهایی که قرار است بهبود پیدا کنند، مورد تصریح قرار بگیرد. او تاکید داشت که بدون جلب همدلی و همکاری مدیران و مجموعههای اجرایی سنجش اثربخشی دشوار میتواند به اهداف خود دست پیدا کند.
امین صمیمی مشاور وزیر و میزبان این نشست ضمن ارجاع به تجارب خود در بخش خصوصی و اندیشکدهای تاکید کرد که سنجش تاثیر را باید به عنوان یک فرهنگ یا به تعبیر دیگر یک اکوسیستم ببینیم و اگر کار در بخش دولتی گره خورد، الگوهای موفق را در بخشهای غیردولتی خلق و به تدریج جلب اعتماد کنیم. جمعبندی او این بود که «باید تکپروژهها را اولویت قرار دهیم، سپس به عمومیسازی، ترویج و مطالبهگری بپردازیم و رویکرد تقنینی را موازی پیش ببریم.»
