میدونین شاید هممون تو بچگی آرزو کردیم بزرگ بشیم
اما الان که بزرگ شدم میبینم زیاد جالب نبود
مثلا الان که به یاداشت های خودم رو دیوار نگاه میکنم میگم کاش به اون دوره برگردم نه فشار امتحانا نه فشار خانواده نه حرص نه طمع...
چقد معصوم بودیم و خودمون اینو نمیدونستیم
درد هامون فقط در حد این بود که یه عروسک جدیدم میتونه پرواز کنه و...
این بود زندگی ؟
واقعا شاید بعدنا دلم واسه این دوره زندگیمم تنگ بشه بخاطر همین هرسال یه جای خونه یه علامت میزارم که کسی نمیدونه ...
و میرم و سال های بعد میبینمش بعدم میشینم و خاطرات مرور میکنم و نارحتی و همین چرخه ادامه داره...
حتی الانم یه عکس رندوم گرفتم شاید بعدنا دیدمش
لطفا مسخره نکنین من بشدت این چیزا رو دوست دارم
اگه خود آیندم اینو بعدم میخونی خواهشا نارحت نباش این دوره از زندگیم بد بود :)
