گوشی در دستان کوچک : فرصت یا تهدید؟

سلام.

کلی از دیروز دارم فکر می کنم در مورد چی با شما صحبت کنم ایده از کجا بیارم، کلی تو ویرگول گشتم در مورد موضوعات جذاب خواندم تا امروز که یه اتفاقی افتاد و من رو به فکر فرو برد.

بچه برادر من با ما زندگی می کنه و گوشی نداره. آرزوش اینه که گوشی داشته باشه ولی نه پدرش نه مادرش این اجازه رو نمیدن که گوشی داشته باشه. خود من ترم اول دانشگاه وقتی 18 سالم بود برام گوشی خریدن.االبته فکر نکنید که همه ی خواهر برادرام سخت گیرن.

مثلا دختر خواهرم که 16 سالشه ،حدود 2 سالی هست که گوشی داره با اینکه خواهرم همیشه به ما غر میزنه ولی دختر خودش داره که می گه برای درس خوندنشه البته پسر کوچیکش که 9 سالشه گوشی نداره. من خودم به شخصه آسیب های که دختر خواهرم از طریق گوشی خورد رو دیدم و بارها بهش تاکید کردم که سعی کنه از گوشی فاصله بگیره ولی گوش نداد.

خوب داداش کوچیکم یه پسر داره که براش تبلت خریده و متاسفانه چشم هاش ضعیف شده ولی به خاطر اینکه همش حوصلش سر میره کسی نمی تونه ازش تبلت رو بگیره.

برگردیم به اون بچه برادرم خیلی ها به ما میگن <تو این سن حتما باید یه گوشی داشته باشه>. ولی امسال که مدرسه میرفت با یه دختری تو مدرسه دوست شد که دختره کلیپ درست می کرد و تو آپارات به اشتراک میذاشت. به نظرم دادشم حق داشت که براش گوشی نمی خره چون می ترسه.

دختر ها و پسرهایی که تو این سن کم توی فضای مجازی هستن و به خاطر سن کمشون گول آدم های زیادی رو می خورن ، حتی ماهایی که یه سنی ازمون گذشته گاهی گول می خوریم. وقتی به بچگی خودم نگاه می کنم به این پی میبرم چقدر خلاق بودم و پرنشاط با هر چیز کوچکی برای خودم چیزی خلق می کردم. تو کوچه ها میدویدم ، دوست پیدا می کردم ، ذوق خوندن کتاب های جدید رو داشتم. اما الان چی به بچه های این نسل که نگاه می کنم شوقی در نگاهاشون نمی بینم خیلی هاشون با واژه کتاب ناآشنا هستن. در جریان تغییرات این نسل هستم و قبول دارم که گاهی گوشی می تونه خوب باشه ولی آسیب هایی که بچه ها وارد می شود قابل قبول هست؟

به نظرتون این یه فرصته یا تهدید؟