گاهي گمان ميرود همين اندازه كه گوينده و مجري بتوانند مخاطب را تسخير كنند، كافي است كه بگوييم آنها ارتباطگران خوبي هستند. اشتباه اينجاست كه ارتباط، به درستي تعريف نميشود. ارتباط رسانهاي مفهومي دو جانبه دارد كه با واسطه رسانه شكل ميگيرد. ارتباط، ابزار هموار كردن درك متقابل ميان گوينده و مردم است و اين مهم نيازمند ظريفترين و شفافترين شيوههاي كلامي و غير كلامي است.
گوينده و مجري ناآشنا به جاذبههاي كلامي و رفتارهاي غيركلامي در برقرار كردن ارتباط موثر و پايدار ناتوان خواهند بود. شايد بتوان گفت مفهوم ارتباط به معناي تسخير مخاطب علاقهمند، ايجاد رغبت در بيننده يا شنونده براي دنبال كردن برنامه و اثرگذاري بر نگرش و رفتار اوست.