این روزا به همه مسیری که تا الان یعنی 23 سالگی اومدم فکر میکنم اینکه کجا درست بود کجا غلط تا قبل از دانشگاه مطمئن بودم که چی میخوام و بعد رفته رفته رویا ها و علایق محو شدن شاید اولین دلیلش این بود که رشته ایی رفتم که که چیز زیادی ازش نمیدونستم سال اول کنکور قبول نشدم واسه همین وقتی برای سال بعد هم تو شهر خودم قبول نشدم رفتم یه رشته دیگه از یک شاخه اما یکی سنتی و اون یکی مدرنیته من رفتم سراغ سنت نمیدونم اگر الان توی اون مسیر بودم چی میشد این اواخر پرم از احساسات متضاد توی نت درمورد کسایی میخونم که توی رشته مورد علاقشون نبودن و به مرور اوضاع تحصیلشون افت کرد اما من افت نکردم فکر کنم شاید توی زندگیم لحظات کمی بوده که تسلیم علایقم شده باشم (البته توی درس و اینجور چیزا نه توی مراقبت از خودم بعدا بیشتر میگم)نگفتم نمرم کم شد چون به این درس علاقه ایی نداشتم همیشه حرف از این بود که نمرم کم شد چون کم تلاش کردم به اندازه کافی نبودم نخوندم خوب نبودم باهوش نبودم اصلا نبودم ....طبق حرف های مشاورم و برای پیش رفتن توی مسیری که بودم به جای روش تشویق از تنبیه استفاده میکردم (پاشو تنبل پاشو فلانی اینطوری و تو نیستی اون اونطوری چرا اونطوری نیستی ...)و الی آخر شاید به خاطر همینه که اوضاعم توی دانشگاه خوب بود بهترین نبودم یا با استعداد یا هرچی فقط اوضاع خوب بود از درس ها متنفر نبودم و اشتیاقی هم نداشتم تو لحظه ورودم این سوال برام به وجود اومد این رشته به درد من میخوره تهش چی ؟؟؟؟ دانشجو های دیگه برای قبولی توی این رشته خیلی درس نخونده بودن حداقل به نسبت منی که یک سال برای یک رشته خیلی بهتر خونده بودم با استعداد ترین فرد کلاس با یک رتبه چندین رقمی قبول شده بود و دلیل قبولیش هم آزمون عملی بود که نمره کامل گرفته بود با دیدن اونا دومین سوال برام مطرح شد من به غیر درس خوندن چیکار میکردم ؟؟؟؟
