آقای اوتیس در سال 1854 میلادی با یک اختراع ساده توانست سر آغازی باشد برای اختراع و استفاده از آسانسورهای بی خطر. آسانسور ساده ای که اوتیس طراحی کرده بود چرخ ضامن داری بود که در صورتی که کابل نگهدارنده کابین آسانسور پاره شد اتاقک مورد نظر به طور کامل سقوط نمی کرد و ترمز ها به طور خودکار فعال می شدند و کابین به اندازه ی تنها چند پا فشار می افتاد و می ایستاد.
بنابراین اوتیس اولین آسانسور را اختراع کرد که با ترمز اتوماتیک کار می کرد . این مخترع بزرگ در 49 سالگی جان خود را به خاطر بیماری دیفتری از دست داد .
اوتیس مخترع آمریکایی از کودکی طرح هایی روی کاغذ می کشید که نشانگر نگاه خلاق او به اشیای عجیب و غریب بود . از این دانشمند بزرگ به عنوان بنیان گذار یکی از شرکت های آسانسور و پله برقی یاد می شود .
با پیشرفت علم و صنعت آسانسور ها هم گسترش یافتند و تامپسون اولین کسی بود که در سال 1850 اولین بالابر هیدرولیکی را اختراع کرد و پس از آن نیز برای هر نوع از کار انواع مختلفی از بالابر ها تولید شدند و به نام آسانسور کارگاهی وارد بازار شدند.
در دانشنامه ای که مربوط به بریتانیاست آمده است که یک دانشمند رومی به نام ویتروس در حدود 236 سال قبل از میلاد از وسایلی نام برده که در بناها برای جابه جایی افراد استفاده می شد . بعد از تامپسون ، دانشمندی به نام ورنرفون زیمنس اولین آسانسورهای الکتریکی را ابداع کرد و با این کار مسیر تولید آسانسورهای پیشرفته امروزی را فراهم نمود .
ظهور اولین آسانسور به زمان ناصرالدین شاه و بعد از سفر او به اروپا برمی گردد. او پس از بازدید از بیمارستان سنت توماس، دستور نصب آسانسور در کاخ گلستان را داد و بعدها نیز به دستور احمد شاه یک آسانسور در پالایشگاه آبادان نصب شد؛ اما امروزه اثری از آنها باقی نمانده است.
در واقع صنعتی شدن آسانسور در ایران به هشتاد سال قبل و زمان رضا شاه بر می گردد. آسانسورهای اولیه در ایران توسط کارشناسان خارجی و نسل اول متخصصان ایرانی در ساختمان های میدان سپه و باشگاه افسران نصب شد. جالب است بدانید که وزنه تعادلی آسانسور نقش خیلی مهمی در جابجایی کابین آسانسور دارد.
در اواسط دهه سی و بعد از رشد و توسعه صنعت آپارتمان سازی در ایران، صنعت آسانسور نیز رونق یافت. در ان سال ها آسانسور ها به صورت بسته بندی شده وارد و در اینجا مونتاژ می شدند. در اواسط دهه چهل اولین کارگاه تولید درب و کابین آسانسور در ایران احداث شد.
سال ۱۳۵۰ نقطه عطفی در صنعت آسانسور ایران محسوب می شود چرا که اولین کارخانه آسانسور سازی به نام ایران شیندلر در این سال و در شهر قزوین تأسیس شد. این کارخانه تحت لیسانس شرکت شیندلر سوییس بود و همزمان با بهره برداری آن، دوره های اموزشی تئوری و عملی نصب آسانسور نیز آغاز شد.
در هر دوره که تا سال ۱۳۵۷ برگزار می شد، بیست تکنسین موفق به دریافت مدرک مهارت نصب می شدند. در همان سال ها اولین کارخانه ساخت قطعات آسانسور نیز به نام تسلا ایران احداث شد و فعالیت خود را آغاز کرد. در اواسط دهه پنجاه کارخانه آسانسور و پله برقی تحت لیسانس هاوس هان آلمان، در ابهر تأسیس شد، همچنین در رشت کارخانه ایران امباربا تحت لیسانس امباربا اسپانیا احداث شد.
دهه پنجاه دوران رشد و شکوفایی آسانسور در ایران بود و متخصصان بسیاری در این زمینه آموزش دیده و مهارت لازم را کسب کردند. امروزه در ایران نیز همانند سایر کشورها، صنعت آسانسور پیشرفت های روز دنیا همگام بوده و بسیاری از قطعات آسانسور در داخل کشور تهیه و تولید می شوند.
