وقتی پنج شش سالم بود خیلی از اونایی که انگلیسی حرف میزدن خوشم میومد مخصوصا توی کارتون ها و کلییی اصرار میکردم که منو کلاس زبان بنویسید یه ترم فرستادنم کلاس زبان ایران توی اراک و بعد از اون یه ترم، دیگه نفرستادنم خودمم نمیدونم چرا؟
وقتی سیزده سالم شد و حدودا کلاس هفتم بودن توی زبان نسبت به هم کلاسی هام خیلی ضعف داشتم با اینکه تمام تلاشمو میکردم همیشه مسخرهام میکردن مامانم که متوجه داستان شد یه معلم خصوصی برام گرفت توی موسسه زبان کیش و خب تینیجر بودم اونموقع، با اینکه نسبتا درسخون بودم ولی ترمی که با اون استاد داشتم رو افتادم به مامانم زنگ زد و اونم خیلی نسبت بهم ناامید شد و کلا یه خاطرهی تراماتایزد کننده شد برام ... اما مسخره شدن توسط بچههای دوره اول متوسطه سمپاد باعث شد ادامه بدم (یه سمپادی هیچوقت نمیتونه نگه سمپادی بود:)) ولی این دفعه تو کلاس های گروهی ...
وقتی سر کلاس گروهی رفتم دیدم واقعا من نه ضعیف بودم نه خنگ نه هزارتا چیز دیگه فقط تنها بودم و توسط یه بزرگسال کم عقل که همون استاد خصوصی بود هر روز تو سری میخوردم و فکر میکردم افتضاحم، خلاصه که بعد قرار گرفتن توی کلاس گروهی با بچههای هم سن و سال و هم سطح خودم کلی انگیزه گرفتم و دوست جدید پیدا کردم، این باعث شد عاشق یاد گرفتن زبان بشم ...
چند سال بعد از اون اتفاقات اومدیم تهران و همکلاسیهای جدید مدرسهام بهم گفتن موسسه زبان سفیر خیلی خوبه برو اونجا و کلاسامو ادامه دادم تا آخرین سطح سفیر رفتم مسیر یادگیری زبان آسون نبود ولی لذت بخش بود خیلی چلنج هست که باید باهاشون رو به رو شی از کنار گذاشتن ترس و حرف زدن گرفته تا زمانهایی که پیشرفتی نمیبینی ولی باز ادامه میدی اگه سنت بالاتر باشه و با تینیجرها بذارنت توی یه کلاس سخت تر هم میشه اما مهم اینه که ادامه بدی و نذاری حرفای من یا هیولایی که تو ذهنت ازش ساختی بترسونهات، بعد تموم شدن سفیر تقریبا ۱۶ سالم بود رفتم آفرینش یه ماک طوری دادم و اورآل شدم ۳.۵ ۴ کلاسا رو از فاندامنتال شروع کردم و تا pre2 رفتم که کرونا شد و چون سال کنکورم هم بود دیگه کلاس ها رو ادامه ندادم (اونجا یه استادی بود به نام جمال میری که خیلییی منو تشویق کرد و همین باعث شد ترس حرف زدنم از بین بره یه نکته ای که هست اینه که انقدر آدما درگیر ترسای خودشونن که تو رو قضاوت نمیکنن پس تا جایی که میتونی اشتباه کن و از اشتباهاتت یاد بگیر و یادت باشه اونقدرا برای بقیه مهم نیستی و اونا هم تو ذهنشون درگیر خودشونن نه تو)
وقتی ۲۱ سالم شد دیگه نیازی به کلاس رفتن نداشتم اما عاشق کلاسای زبان بودم پنجشنبه ها پنج ساعت آفرینش کلاس میرفتم (حضوری گروهی) با اینکه دانشگاه و کار هم باید هندل میکردم برام لذتبخش بود شبیه دوپامین دیتاکسی که هر هفته بهش نیاز داشتم وقتی استادا میپرسیدن میخوای آیلتس بدی؟ میگفتم نه برای فان میام کلاسا رو ولی در نهایت اولین نفری بودم که بین جمعمون آزمون رو داد، خلاصه که مسیر یادگیری زبان یه ماهه دوماهه نیست طولانیه ولی لذتبخشه پس ادامه بده ...
سیستم یادگیری زبانی که برای خودم ساختم:
ویدیوهای آموزشی همیشه برای من خسته کننده بودن اما اهنگ دوست داشتم و دلم میخواست بدونم معنی اش چیه توی یه کانال تلگرامی که آهنگ و ترجمههاشونو میذاشت عضو شدم و کم کم یه سری کلمات یاد گرفتم توی کتابا هر کلمه جدیدی که میدیدم هایلایت میکردم و معنی شو از دیکشنری کمبریج که کتابشو داشتم پیدا میکردم(انگلیسی به انگلیسی) و سعی میکردم یه بار هم که شده توی یه جمله بچپونمش و ازش استفاده کنم، کم کم توی ذهنم با خودم مکالمات کوتاه و ساده انگلیسی شکل دادم سعی میکردم برنامهریزی های هفتگی و هدفگذاری هامو هم انگلیسی بنویسم علاوه بر این کلیییی سریال زبان اصلی میدیدم فرندز و بیگ بنگ تئوری خیلییی کمکم کردن(منم اولش نمیفهمیدم چی میگن کم کم ذهنم راه افتاد برای همه همینه نا امید نشو) بعدش هم رفتم سراغ یوتیوب هر موقع که کلاس زبانم تموم میشد یه مرور روی چیزایی که یادگرفتم انجام میدادم و برای امتحانا حتی اگه شده برای یکی دو ساعت ولی حسابی میخوندم و سر کلاس حواسم به کلاس بود، افعال و حالت های مختلفشونو یه بار همه شو نوشتم از ته کتاب و چند بار خوندم خیلی کمکم کرد و اینکه گرامرهای زبان انگلیسی محدوده هر ترم هم تکرار میشه ولی یادگیری واقعی شون به این برمیگرده که چقدر خودتو توی محیط بذاری و محیط یعنی اهنگ فیلم سریال حرف زدن ... اصطلاحات و ضرب المثل ها بامزه یادگرفتنشون حال میده و یه حس نیتیو طوری میده که دیگه من خیلی خفنم پس چندتاشونو یاد بگیر مهم ترین اصل حاضر شدن سر کلاسه همین ...پس برو تعیین سطح تو رزرو کن و شروع کن ...
