احتمالاً الان فکر میکنی که پسرها موجوداتی هستن شبیه پرنسهای توی فیلمها... مودب، آقا، جنتلمن، فمینیست و کلی ویژگی جذاب دیگه.
بعضیهاشون واقعاً همینطورن، خدایی. و ممنون از مادرهای خوبشون که با تربیت درستشون چنین پسری ساختن.
اما دخترم، تو نه میتونی کسی رو تبدیل به شاهزادهی رویاهات کنی، نه اینکه اصلاً این کار درسته!
از همون اول کسی رو انتخاب کن که حداقل هفتاد درصد اون چیزیه که میخوای.
شاید بپرسی: «خب چجوری بفهمم؟»
آخه در کلام، پسرا ماشالله همه خیلی خوبن. برات همه کار میکنن (در سخن البته!)
و حتی ممکنه نقش آدمی رو بازی کنن که تو میخوای.
برای همین، قراره بهت یاد بدم چطوری بفهمی طرف واقعاً برای تو مناسبه یا نه.
اولین نکته:
نه تو قراره اون رو خیلی تغییر بدی، نه اون تو رو.
اگه از اول میدونید آدم هم نیستید، چرا با همید؟ اعصاب اضافه دارید؟ یا وقت اضافه؟!
دومین نکته:
قول و حرفهاش رو نشنو.
وقتی کلی حرف قشنگ بهت میزنه، فکر کن داره برای خودش شعر میخونه!
در عمل ببین چجور آدمیه.
و اینجاست که میرسیم به اصل ماجرا: تستِ عمل.
مثلاً اگه تو آدم سیگاری یا الکلی دوست نداری، نپرس که «تو اهلش هستی یا نه؟»
(هرچند اصولاً اکثرشون تو این مورد صادقن!)
ولی یه روز اگه به مرحلهی بیرون رفتن رسیدین،
نشونههایی مثل خاکستر روی لباس یا ظاهر صورتش خیلی چیزا میگن.
میتونی مثلاً یهجوری تعارف بزنی:
«فلان چیز رو دارم، میخوای تو هم؟»
اگه گفت آره حتماً، بگو: «ای وای، جا گذاشتم!»
اگه گفت اشکال نداره من دارم، اونجاست که خیلی محترمانه میتونی بگی:
«راستش من اهلش نیستم.»
و تمام. نه این که ادامه بدی: «اگه منو میخوای، باید بذاری کنار!»
نه عزیزم، اگه خودش خواست تغییر کنه، خودش تغییر میکنه.
و یادمون نره: تو مادر کسی نیستی که بخوای تربیتش کنی.
یه چیز مهم دیگه:
دخترم، برای خودت زندگی کن.
همیشه در دسترس نباش. نه اینکه وقت و انرژی بذاری تا در دسترس نباشی!
واقعاً سرت گرم کار و زندگیات باشه.
زندگیتو براساس اهداف خودت بساز، نه براساس پسر!
پسرا میان و میرن. تهش خودتی که برای خودت میمونی...
بریم سراغ مرحلهی بعد: دیدن عمل.
آدمی که فحش ناموسی میده یا بددهنه، یا حس میکنه «اوف، تستوسترونم کم میشه یه دختر موفق بشه»،
اگه یه نشونهای ازش دیدی، ادامه نده.
نشونههاش؟
تحقیر کردن
بیاهمیت جلوه دادن موفقیتهات: «خب که چی؟»
دائم در حالت اضطرار: «کجایی؟ چیکار میکنی؟ چرا جواب منو نمیدی؟»
تماس تصویری بدون هماهنگی
یا حرفایی مثل: «بدون من رفتی؟ مگه صاحب نداری؟»
یه تکنیک عالی:
بازی کردن! آره درست شنیدی: گیم!
شاید تو دیت اول نشه، ولی اگه فرصت شد یه بوردگیم یا بازی گروهی، معجزه میکنه.
از دل یه بازی خیلی چیزا درمیاد:
چقدر بلوف میزنه؟
چقدر سیاست داره؟
آیا بلده هیجانی رفتار نکنه؟
فرهنگ خانوادگیش چطوره؟
اگه به یه دختر ببازه، حس نمیکنه از مردونگیش کم شده؟
بلده بزرگتر از یه بازی فکر کنه؟
اگه تو ناراحت باشی، حاضر میشه ببازه تا تو ببری؟
یا برد خودش براش مهمتره؟
بدون اینا:
همینایی که فقط برد خودشون براشون مهمه، توی دعوا هم همینن.
حتی اگه حق با تو باشه، ممکنه دعوا رو به خشونت بکشونن تا بگی حق با اوناست.
و راستی، اگه یه درصد حس کردی دست بزن داره، خداحافظ و تمام.
دیگه هیچی مهم نیست اونجا.
ببین چقدر کنترل خشم داره؟
چقدر سریع میتونه از اتفاقات خوشایند یا ناخوشایند «موو آن» کنه؟
اگه شد با دوستاش هم بری بیرون، برو!
ببین دوستاش چجورین؟
چون معمولاً شبیه خودشان، و چون نمیخوان تو رو به دست بیارن، نقش بازی نمیکنن.
(هرچند احتمالاً خیلی هم براش نوشابه باز میکنن، ولی فقط تأیید کن و یه درصد هم باور نکن!)
راجع به پول و سوشال مدیا:
بعضیا میگن «اگه پول نداشته باشه کنسله».
ولی دخترم، اون چیزایی که گفتم خیلییی مهمتر از پوله.
واقعاً یه عده هستن که با اون چیز کمی که دارن، صدشونو میذارن وسط.
معرفت و هوشمندی خیلی مهمتر از پوله.
و خیلیا ندارنش!
البته پول مهمه.
مثلاً اگه بخوای بچهتو بفرستی مدرسه غیرانتفاعی خوب، یا خارج، خب پول میخواد دیگه.
کسی که از صبح تا شب فقط میره کار کنه تا اینا رو تأمین کنه ولی هوشمند نیست،
آدم خوبیه احتمالاً، ولی خودش نیست!
اگه تو با این اوکیای، هیچ.
ولی باید بدونی قراره کسی که دوستش داری رو در حال فرسوده شدن ببینی...
اونایی که هم معرفت دارن، هم هوشمندی >>>
کسی که هی حرف میزنه از خودش و اصلاً سوالی ازت نمیپرسه، هنوز بزرگ نشده.
و همچنین کسی که دوستبازیها و خواستههای خودش همیشه براش مهمتره از تو...
راستش، قرار نیست کسی بهجز فرزند خودش رو بزرگ کنه.
برای همین، دختر جون، مادر نشو واسه کسی.
یه تیپ دیگه هم هست:
همش میگه دخترا دنبال پولن،
بعد خودش نه بلده دری باز کنه،
نه اگه چیزی خریدی کمکت کنه بیاره،
نه حمایتگره،
نه وقتی موفق میشی، تشویقت میکنه...
ببین دنبال پول بودن هم اشکالی نداره،
وقتی اونا هم دنبال دختری خوشگل و فلان و بهمانن!
ولی سطح حرف زدن بعضیا واقعاً ناراحتکنندهست.
اگه حس کردی قبلاً فقط با آدمای اشتباهی بوده، تو موظف نیستی ذهنشو عوض کنی.
ول کن. سیسی، حوصله داریا...
در کل:
رفیق بشو با کسی که مایندستش شبیه توئه.
از منطقهی نزدیک، فرهنگ خانوادگی نزدیک، و مکمل هم باشید.
هیچوقت هم چون دختری نگو:
«نههه، هیچکی نیاد طرفم!»
اتفاقاً آشنا شو با آدمای جدید.
ولی!
برای خودت خط قرمز داشته باش.
و مهمتر از اون:
خط قرمزهای شبیه هم داشته باشید.
