خورشید طلایے رنگ در میان آسمان کعبه نشسته،
آدمیان، از سرتاسر جهان،
گرد خانه ے خدا در حال طواف،
لبیڪ گویان،
مشغول رازو نیاز با معبود خود ...
عرب،
عجم،
سیاه پوست
سفید پوست،
پیر، جوان،
زن، مرد....
همه احرام سفید بر تن...
در برابر آفریدگار شان...
...فقط یڪ روز دیگر تا عید قربان است،
و فردا این جمعیت عظیم ، را حاجے صدا میزنند....
صداے اذان، به دور کعبه طنین مے اندازد،
صوت موذن مرابه سالها قبل مے برد ، روزے که در این مکان مقدس، بلال حبشے به فرموده ے پیامبر خاتم، اذان مے گوید.... حجاج با وضو و طهارت آماده ے صلاة ظهر مے شوند...
و امروز نهم ذیججه است:
در لابه لای حجاج ، مردیست که رُخسارش مانند شمس ربیع می درخشد،
بعد از اقامه ے نماز، لباس احرام ز تن بیرون مے آورد، شال سبز رنگ به مانند حجاب زنان بر سر مے اندازد ، و از لابه لاے جمعیت، با متانت عبور میکند ،با قدرت جاذبه ے منحصر به فردے که دارد،
توجه هر رهگذرے را به خود جلب می کند.
اما امروز حال و هواے دیگرے دارد:
صورتے درخشان تر از روزهاے دیگر ، به گمانم با شخص مهمے قرار دارد، به سمت تپه اے بلند قدم میگذارد ، و دستانش را به سمت آسمان مے برد ، و ایستاده نظر به آسمان مے دوزد،
وبا صداے بلند و رسا با صوت زیبا و دلنشین، به نجوا و راز و نیاز با پروردگار عالمیان مے پردازد:
... تو پناهگاه منی!
...تو کهف منی!
...تو مأمن منی!
خدایا!
من را با تقواے خودت سعادتمند گردان.
و با مرکب نافرمانے ات به وادے شقاوت و بد بختے ام مکشان.
در قضایت خیرم را بخواه.
و قدرت برکاتت را بر من فرو ریز تا آنجا که تاخیر را در تعجیل هاے تو و تعجیل را در تاخیر هاے تو نپسندم.
آنچه را که پیش مے اندازے دلم هواے تاخیرش را نکند.
و آنچه را که بازپس مے نهے من را به شکوه و گلایه نکشاند.
. .. پروردگار من!
... من را از هول و هراس هاے دنیا و غم واندوه هاے آخرت رهایے ببخش.
و من را از شر آنان که در زمین ستم مے کنند در امان بدار.
خدایا!
به که واگذارم مے کنی؟
به سوے که مے فرستے ام؟
به سوے آشنایان و نزدیکان؟تا از من ببرند و روے برگردانند.
یا به سوے غریبان و غریبه گان تا گره در ابرو بیافکنند و مرا از خویش برانند؟
یا به سوے آنان که ضعف مرا مے خواهند و خوارے ام را طلب مے کنند؟
. .. من به سوے دیگران دست دراز کنم؟در حالے که خداے من تویے و تویے کارساز و زمامدار من!
. .. اگرنبود رحمت تو،
بے تردید من از هلاڪ شدگان بودم.
و اگر نبود محبت تو
بے شڪ سقوط و نا بودے تنها پیشروے من میشد.
... خداے من!
خواندمت پاسخم گفتی.
از تو خواستم عطایم کردی.
به سوے تو آمدم آغوش رحمت گشودی.
به تو تکیه کردم نجاتم دادی.
به تو پناه آوردم کفایتم کردی.
خدایا!
از خیمه گاه رحمتت بیرونمان مکن...
از آستان مهرت نومیدمان مساز....
آرزوها و انتظارهایمان را به حرمان مکشان...
از درگاه خویشت ما را مران....
جملاتے بر زبان جارے می کند ، که از زیبا ترین و شیوا ترین و خوش آهنگ ترین سخنانے یست که تا به حال شنیده ، یا خوانده بودم.
مگر میشود کسے آن نجوا ها را بشنود، و اشڪ از دیدگانش جارے نشود!
امروز آن مرد بزرگ و مقدس ، محشرے در کعبه به پا کرد، که هر کس آن صوت و جملات شیرین را می شنود ، اشڪ از دیدگانش جارے می شود...
آن حاجے روز دهم ذیحجه، بدون به جا آوردن اعمال عید قربان ،
حج خود را رها و با کاروان، اقوام و عشیره ے خود، به سمت نینوا راهے شد....
بعد ها شنیدم که در سرزمینے به نام کربلا،
اعمال عید قربان را به نحو احسن به جا آورد...
(معصومه ابراهیمی)
