نوشتن رو دوست دارم، خیلی!
چون نوشتن تنها کاری ک لازم داره یه آدمه،
با یه خودکار و یه کاغذ!
البته اون آدمه باید بدونه برای چی میخواد بنویسه!
اگه چرایی نوشتنش رو بدونه، چطور نوشتنش هم بهش الهام میشه.
نوشتن علاوه بر سکوت، یه حس آرامشی داره که در نوع خودش بی نظیره.
چون در نوشتن میتونی به دور از هیاهو ها و قضاوت های دیگران نظرات خودتو ابرازکنی.
نوشتن شاید تنهاکاری در دنیا باشه که قضاوت های دیگران تاثیری بر کارت نداره!
چون فقط خودت هستی و خودت!
بقیه هم نتیجه ی کارتو وقتی می بینن که تو نوشتنت رو تموم کرده باشی.
(مثل شمایی که الان دارین این متن رو میخونین وحتی ممکنه روزها بعدازنوشتن این متن اونو خونده باشین!)
اما بقیه ی کارها این طوری نیست.
یه بازیگر برای این که تایید کارگردان رو به دست بیاره مدام مجبوره که حرکات و دیالوگ های خودشو اصلاح کنه!
مثل یک ربات می مونه که کنترلش دست کارگردانه واون بهش میگه کی سکوت کن و کی حرف بزن!
یا حتی مجری های تلویزیون!
باید بارها متنشون رو سبک سنگین کنن تا یه وقت برخلاف چیزی که ازشون میخوان نباشه.
حتی ریاست جمهوری هم بهتر از نویسندگی نیست!
چون باید برای انتخاب وزرای خوبت! نظرات افراد دیگری رو هم جلب کنی!
ولی نوشتن نیاز به تایید و رای اعتماد گرفتن از هیچ شخص ونهادی نداره!
اون هم در دنیای امروز که میشه نوشته هارو در همین ویرگول به اشتراک گذاشت.
آره! نویسندگی بهترین کاره برای اونایی که میخوان خودشون باشن!
نویسندگی مستقل ترین شغل دنیاست!
مگه نه؟
