تشخیص اوتیسم در بزرگسالی: اوتیسم در بزرگسالان را چطور تشخیص دهیم؟
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی می‌تواند فرد را از آسیب‌های مخربی که در ارتباطات اجتماعی و روزمره ممکن است در معرض آنها قرار گیرد، حفظ کند. اما این عارضه در بزرگسالی چگونه تشخیص داده می‌شود؟
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی معمولاً نسبت به دوران کودکی کمی چالش برانگیزتر است و به تعویق افتادن روند تشخیصی می‌تواند پیامدهای مخرب فراوانی را برای فرد مبتلا به دنبال داشته باشد. در حالی که اختلال طیف اوتیسم (ASD) اغلب در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود، تشخیص آن در بسیاری از افراد ممکن است تا بزرگسالی تشخیص به تعویق بیفتد. شناخت و درک اوتیسم در بزرگسالان برای ارائه حمایت و مداخلات مناسب بسیار مهم است. در این مقاله، بیشتر درباره روش‌های تشخیصی و تست‌های مرتبط با این عارضه صحبت خواهیم کرد.
در این مقاله می‌خوانید:
روش های تشخیص اوتیسم در بزرگسالان
روش‌های تشخیص اوتیسم در بزرگسالی معمولاً نسبت به شدت علائم و مشکلاتی که فرد با آنها دست و پنجه نرم می‌کند، متفاوت است. در ادامه برخی از روش‌های رایج تشخیص را مورد بررسی قرار می‌دهیم.
ارزیابی بالینی
ارزیابی بالینی یک روش اساسی برای شناسایی اوتیسم در بزرگسالان است. متخصصان در این زمینه مانند روانشناسان، روانپزشکان یا متخصصان مغز و اعصاب، ارزیابی‌های جامعی را در این خصوص انجام می‌دهند. این ارزیابی‌ها اغلب شامل مصاحبه، مشاهدات و گفتگو می‌شود با فرد و در صورت امکان با اعضای خانواده یا نزدیکان او می‌شود. این مرحله تشخیصی برای جمع آوری اطلاعات زمینه‌ای بسیار اهمیت دارد.
معیارهای تشخیصی
شناسایی اوتیسم در بزرگسالان با معیارهای تشخیصی استاندارد شده مانند معیارهای مشخص شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) هدایت می‌شود. این معیارها شامل مشکلات ارتباط اجتماعی، رفتارهای تکراری و علایق محدود می‌شوند. متخصصان از این معیارها برای ارزیابی اینکه آیا رفتارهای یک فرد با ویژگی‌های اوتیسم مطابقت دارد یا خیر استفاده می‌کنند.
مصاحبه تشخیصی اوتیسم (ADI-R)
مصاحبه تشخیصی اوتیسم (ADI-R) مصاحبه ای ساختاریافته است که به طور گسترده در تشخیص اوتیسم در بزرگسالی و کودکان استفاده می‌شود. این رویکرد شامل یک سری سؤالات است که مهارت‌های زبانی و ارتباطی، تعاملات اجتماعی و رفتارهای تکراری را پوشش می‌دهد. مصاحبه معمولاً با یکی از اعضای خانواده یا مراقب او انجام می‌شود که فرد را به خوبی می‌شناسد.
برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS)
این برنامه ADOS یک ابزار مشاهده‌ای است که برای ارزیابی رفتارهای اجتماعی و ارتباطی مرتبط با اوتیسم طراحی شده است. این روش شامل مجموعه‌ای از فعالیت‌ها و مکالمات تعاملی است که به پزشکان اجازه می‌دهد مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی یک فرد را در یک محیط ساختار یافته، مشاهده و ارزیابی کنند.
پرسشنامه های خود گزارشی
پرسشنامه‌های خودگزارشی به طور فزاینده‌ای برای جمع آوری اطلاعات به صورت مستقیم از فرد مورد ارزیابی، استفاده می‌شود. بزرگسالان ممکن است پرسشنامه‌هایی را تکمیل کنند که جنبه‌هایی مانند مهارت‌های اجتماعی، حساسیت‌های حسی و رفتارهای تکراری را می‌سنجد. این ابزارهای خود گزارش دهی بینش ارزشمندی را درباره ادراک خود فرد از تجربیاتش ارائه می‌دهند.
سابقه پزشکی و تکاملی
بررسی کامل تاریخچه پزشکی و رشد یک فرد در فرآیند تشخیص ضروری است. درک رشد اولیه دوران کودکی، نقاط عطف یادگیری زبان و هرگونه ارزیابی یا مداخله قبلی به پزشکان کمک می کند تا تصویری جامع از مسیر رشد فرد در دست داشته باشند.
رویکرد چند رشته ای
تشخیص اوتیسم در بزرگسالان اغلب از یک رویکرد چند رشته‌ای ناشی می‌شود. همکاری بین متخصصان مختلف از جمله روانشناسان، گفتاردرمانگران و کاردرمانگران، امکان ارزیابی کلی از جنبه‌های مختلف فرد مبتلا مانند عملکرد شناختی، مهارت‌های زبانی و پردازش حسی را فراهم می‌کند.
تصویربرداری عصبی و آزمایش ژنتیک
مطالعات تصویربرداری عصبی (مانند MRI یا fMRI) و آزمایش ژنتیک ممکن است در موارد خاص در نظر گرفته شود. این روش‌ها می‌توانند بینش بیشتری درباره ساختار و عملکرد مغز و همچنین شناسایی عوامل ژنتیکی مرتبط با اوتیسم ارائه دهند.
انواع تست تشخیص اوتیسم در بزرگسالان
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی شامل یک ارزیابی کامل با استفاده از ابزارها و تست‌های مختلف است که برای ثبت جنبه‌های مختلف این طیف طراحی شده‌اند. در این بخش انواع مختلف تست‌های تشخیص اوتیسم را که به طور خاص برای بزرگسالان طراحی شده‌اند، بررسی خواهیم کرد.
مقیاس پاسخگویی اجتماعی (SRS)
SRS یک پرسشنامه خود گزارشی است که بزرگسالان می‌توانند آن را برای ارزیابی رفتارها و تعاملات اجتماعی خود تکمیل کنند. این تست طیف وسیعی از حوزه‌ها از جمله آگاهی اجتماعی، شناخت اجتماعی، ارتباطات اجتماعی و رفتارهای اوتیسمی را پوشش می‌دهد. SRS بینش‌هایی را درباره درک فرد از رفتارهای اجتماعی خود ارائه می‌دهد.
ضریب اوتیسم(AQ)
ضریب اوتیسم یک پرسشنامه خود ایفا است که برای اندازه گیری ویژگی‌های اوتیسم در بزرگسالان طراحی شده است. AQ که توسط روانشناس انگلیسی «سیمون بارون کوهن» توسعه یافته است، حوزه‌هایی مانند مهارت‌های اجتماعی، توجه به جزئیات، تغییر توجه، ارتباطات و تخیل را پوشش می‌دهد. نمرات بالاتر در AQ ممکن است نشان دهنده احتمال بالاتر ابتلا به اوتیسم باشد.
مقیاس درجه بندی اوتیسم گیلیام - ویرایش دوم (GARS-2)
این ارزیابی توسط پزشک انجام شده که طیف گسترده‌ای از رفتارهای مرتبط با اوتیسم را پوشش می‌دهد. این تست شامل خرده مقیاس‌هایی برای ارتباط، تعامل اجتماعی، رفتارهای کلیشه‌ای و اختلالات رشدی است. GARS-2 به شناسایی شدت علائم و تشخیص اوتیسم در بزرگسالی کمک می‌کند.
مقیاس رفتار تطبیقی واینلند (Vineland-3)
نوعی ارزیابی رفتار انطباقی است که اطلاعات جامعی را از عملکرد انطباقی یک بزرگسال در حوزه‌های مختلف از جمله ارتباطات، مهارت‌های زندگی روزمره و اجتماعی شدن، ارائه می‌کند. اگرچه این تست کاملاً مختص به تشخیص اوتیسم نیست، اما می‌تواند اطلاعات ارزشمندی را به فرایند تشخیصی اضافه کند.
مصاحبه رشدی، بعدی و تشخیصی 3Di
مصاحبه رشدی، بعدی و تشخیصی (3Di) هم برای نوجوانان و هم برای بزرگسالان طراحی شده است. این یک مصاحبه نیمه ساختاریافته است که تاریخچه رشد، رفتارهای فعلی و تعاملات اجتماعی فرد را پوشش می‌دهد. 3Di یک رویکرد سیستماتیک برای ارزیابی جنبه‌های مختلف مرتبط با اوتیسم در بزرگسالان را در اختیار پزشکان قرار می‌دهد.
ماژول 4 ADOS-2 به طور خاص برای بررسی مهارت‌های کلامی و ارتباطی بزرگسالان مشکوک به اوتیسم طراحی شده است. این تست شامل فعالیت‌ها و مکالماتی است که مهارت‌ها و رفتارهای ارتباط اجتماعی منحصر به فرد این جمعیت را هدف قرار می‌دهد. پزشکان از این ماژول برای انجام ارزیابی‌ها بر اساس سن، توانایی زبانی و سطح رشد فرد استفاده می‌کنند.
علائم اوتیسم در بزرگسالان
آگاهی از علائم این بیماری می‌تواند به تشخیص اوتیسم در بزرگسالی کمک شایانی کند. در حالی که علائم اوتیسم در افراد مختلف ممکن است متفاوت باشد، درک این علائم این بیماری برای تشخیص زودرس و حمایت مؤثر ضروری است.
چالش های اجتماعی
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم اغلب در تعاملات اجتماعی با مشکلات متعددی روبرو هستند. آنها ممکن است از تماس چشمی، تفسیر نشانه‌های اجتماعی و ایجاد ارتباطات معنی دار خودداری کنند. این چالش‌ها می‌تواند به احساس انزوا منجر شود و حرکت در موقعیت‌های اجتماعی را برای آنها پیچیده‌تر کند.
رفتارهای تکراری
رفتارهای تکراری مشخصه‌ای از اوتیسم است و می‌تواند در بزرگسالی ادامه یابد. این رفتارها ممکن است شامل حرکات تکراری، اصرار روی یک روتین ثابت و علاقه شدید به موضوعات خاص باشد.
حساسیت های حسی
حساسیت‌های شدید به محرک‌های حسی در میان بزرگسالان مبتلا به اوتیسم رایج است. این حساسیت‌ها ممکن است به صورت بیزاری از بافت‌ها، صداها یا نورهای خاص ظاهر شود.
مشکل با تغییرات
ترجیح دادن یک روتین ثابت و دشواری در سازگاری با تغییر، یکی دیگر از ویژگی‌های این بیماری است که به تشخیص اوتیسم در بزرگسالان کمک می‌کند. تغییرات غیرمنتظره در محیط یا برنامه می‌تواند باعث ناراحتی شدید آنها شود.
سؤالات متداول
آیا اوتیسم در بزرگسالان قابل تشخیص است؟
بله، اوتیسم در بزرگسالان قابل تشخیص است. در حالی که اغلب در دوران کودکی شناسایی می‌شود، در بسیاری از افراد تا بزرگسالی شناسایی نمی‌شود. ابزارها و معیارهای تشخیصی برای پرداختن به تفاوت‌های ظریف اوتیسم در بزرگسالان ایجاد شده‌اند که ارزیابی دقیق را در این زمینه ممکن می‌سازند.
فرایند تشخیصی برای بزرگسالان چقدر طول می کشد؟
مدت زمان فرایند تشخیصی می‌تواند متفاوت باشد. معمولاً شامل جلسات متعدد از جمله مصاحبه، مشاهدات و ارزیابی است. این روند ممکن است چند هفته طول بکشد و به پزشکان اجازه می‌دهد تا اطلاعات جامعی را جمع آوری کرده و از ارزیابی دقیق و کامل اطمینان حاصل کنند.
مزایای تشخیص اوتیسم در بزرگسالان چیست؟
تشخیص اوتیسم در بزرگسالان می‌تواند فواید زیادی داشته باشد. به افراد درک بهتری از نقاط قوت و چالش‌هایشان می‌دهد، دسترسی به حمایت‌ها و مداخلات متناسب را برای آنها تسهیل کرده و خودپذیری را تقویت می‌کند. تشخیص این عارضه همچنین راه‌هایی را برای ارتباط با جامعه اوتیسم و دسترسی به منابع برای رشد شخصی و حرفه‌ای فرد باز می‌کند.
کلام آخر
همان طور که در این مقاله اشاره کردیم، تشخیص اوتیسم در بزرگسالی شامل یک ارزیابی متفکرانه و جامع با در نظر گرفتن اطلاعات تاریخی و رفتارهای فعلی است. استفاده از ابزارهای استاندارد، مصاحبه‌های بالینی و رویکرد چند وجهی، دقت تشخیص را افزایش می‌دهد. همان طور که آگاهی و درک اختلال اوتیسم همچنان در حال رشد است، تشخیص زودهنگام و دقیق در بزرگسالان برای دسترسی به حمایت مناسب و ارتقای کیفیت زندگی بهتر اهمیت فزاینده‌ای پیدا می‌کند.
