فرض کنید در حال گذراندن زندگی روزمرهتان هستید، به سرکار میروید، با خانواده خوشبخت خود اوقات خوبی را سپری میکنید و هر روز را با گفتن صبح به خیر به همسایهتان شروع میکنید. چه اتفاقی میافتاد اگر ناگهان متوجه میشدید که لحظه به لحظه زندگیتان، از آغاز تولد تا همین لحظه، توسط دوربینهای متعدد به ثبت میرسیده و مانند سریالی بیوقفه در صفحه تلویزیون میلیونها نفر به نمایش درمیآمده است؟بیگمان ایدهای ارزش گسترش و پرداخت را دارد که بتوان آن را در یک جمله خلاصه کرد و با همان یک جمله، قلابش را در ذهن بیننده چفت کرد. نمایش ترومن چنین ویژگیای را داراست، چه زمانیکه خلاصه داستانش را در گوشهای از اینترنت بخوانید، و چه زمانی که در بالا و پایین کردن شبکههای تلویزیونی، چند دقیقهای را به سیر در اتمسفر عجیب و غریبش بگذرانید.
داستان در مورد مردی است به نام ترومن. او فردی کنجکاو است و ماجراجو، اما روزمرگیها و مسئولیتهای زندگی به او اجازه طی کردن مسافتی طولانیتر از خانه تا محل کار را نمیدهد. زمانی که او تصمیم میگیرد به فیجی، دورترین نقطه کره زمین نسبت به محل زندگی خودش سفر کند، گویا آسمان به زمین میرسد. تمام بلیطهای هواپیما تا سال بعد به مقصد فیجی پر میشوند. ظرفیت همه اتوبوسها تکمیل میشود و تمام اخبار رادیو و تلویزیون درباره خطرات سفرهای هوایی و زمینی صحبت میکنند. همسرش درباره اینکه آنها نباید در اوایل جوانیشان، دولت خود را صرف سفرهای اینچنینی بکنند حرف میزند و مادرش او را به خاطر این تصمیم به شدت سرزنش میکند.اوضاع زمانی عجیبتر میشود که ناگهان دوربینی از ناکجا آباد بر سر ترومن از همه جا بیخبر سقوط میکند، و اخبار تلویزیون آن را با عنوان سقوط شاتلی از فضا توجیه میکند. ترومن در کوچه و خیابان با افراد غریبهای روبهرو میشود که در کمال تعجب اسم او را میدانند، و از رادیو صدای افرادی را میشنود که آدرس مسیری را که او طی میکند با تمام جزئیات اعلام میکنند. در این زمان، فکری مانند خوره ذهن ترومن را تسخیر میکند. این دنیا کجاست؟ آیا تمام این ساختمانها، تمام اتفاقات اطرافش و رفتار تمامی انسانها، واقعی هستند؟
نمایش ترومن را شاید بتوان یک ماتریکس کمدی تلخ کرد. فیلمی که تقریبا یک سال قبل از ماتریکس به نمایش درآمد و این همزمانی برای علاقهمندان تئوری توطئه موضوعی جذاب به نظر میرسد. هر دو فیلم درباره احتمال واقعی نبودن دنیایی که در آن زندگی میکنیم صحبت میکنند. اینکه شاید ما انسانهایی باشیم که هنوز قرص قرمز را نخوردهایم و یا فعلاً اطلاعی از دوربینهایی که زندگیمان را ثبت میکنند نداریم.
نمایش ترومن می تواند یکی از نمادین ترین فیلم های تاریخ سینما باشد،سرشار از لحظاتی که اگرچه در ژانر وحشت قرار نمی گیرند،اما ترسی غریب را در وجودمان بیدار می کند.فیلمی که قطعا لایق قرار گرفتن در "لیست تماشا"ی شما هست!
