بخش اول :چهارراه حیرت
بخش عمده ای ازگپ وگفت هایم بادوستان درموضوع آینده ی کاری وشغلی است پزشکان جوانی که ازاوخرنوجوانی وابتدای دبیرستان به امید داشتن آیندهای روشن درگوشه ی سالنهای مطالعه ،مشغو ل آمادگی برای آزمون طاقت فرسای کنکوربودندوپس ازورود به دانشگاه باحجم سنگین دروس رشته پزشکی درجدال بودند وپس ازگذراندن دوره ی پرفشارکارورزی وبیش ازشش ماه بیخوابی های شبانه دراثرکشیک، فارغ التحصیل شده اند.دوستان وهمکارانم درچهاراه تحیرمبهوت مانده اند
یا در پی تحصیل مقاطع دستیاری تخصصی و فوق تخصصی خواهند رفت
یا راه ادامه ی فعالیت در حوزه ی پزشکی عمومی تا مدت معلومی را خواهند پیمود
یا مهاجرت که این روز ها خیلی شایع شده را میپذیرند!
یا نهایتا و "البته طبعا" تعداد بسیار انگشت شماری نیز راه چهارمی را انتخاب میکنند که آن "بوسیدن و کنار گذاشتن" این حرفه و "بخشیدن عطا به لقای" طبابت خواهد بود .
اما انتخاب بین این مسیر ها نیز این روزها جز سخت ترین انتخاب هایشان است.
نگارنده در مقام مقایسه ی بین این چهار مسیر نیست چرا که در نهایت ویژگی های شخصی و اقتصادی و حتی نیروهای اجتماعی میتوانداثر گذاری مهمی برای انتخاب هریک ازین مسیر ها داشته باشد اما بطور خلاصه،
راه اول یعنی ادامه ی تحصیل تخصص و فوق تخصص
به علت های :
نظر بسیاری از جوانپزشکان را به این مسیر منفی کرده است.
راه دوم
که همان اشتغال به عنوان پزشک عمومی در درمانگاه ها و اوژانس ها و سایر مراکز است رنج نامه ی خاص خودش را دارد .
برای هر ساعت کشیک در اورژانس یک مرکز شهرستانی که خیلی هم شلوغ نیست پرداختی برای هرساعت چقدراست؟ حدس بزنید ......
از ... تا ... هزار تومان!!! پرداخت همین مبالغ چه زمانی است ؟ سه ماه بعد !
حتی اگر پرداختی خوب باشد برای کشیک 8 ساعته رقمی کمتر از دو میلیون تومان خواهد بود -با موعد پرداختی که ذکر شد-
انگیزه ای برای شرح و بسط سختی کار در این مراکز و ریسک های شغلی اش ندارم تا همین جای بحث به اندازه ی کافی به اصطلاح "کله ام خراب! شده است".
راه سوم
راه سوم که مهاجرت است نیز از آن گزینه هایی است -که میتوانم بگویم غالبا" - گزینه ای تحمیلی است و انتخاب آن از سر خواستن آن نیست بلکه از سر نخواستن گزینه های دیگر است.
مهاجرت یعنی کندن از خانواده و دوستان و از همه مهمتر کشورت "ایران". دور شدن از وطن عزیزی که "تمام سهم ت ازین دنیا" ست مگر به این راحتی هاست؟ جدا ازینکه برای مهاجرت به هرگوشه ای ازین دنیا و طی مراحل آن ،یک بازه ی زمانی چند ساله لازم است.و این برای جوانپزشک یعنی دوران سختی اقتصادی، ادامه دارد.
یادگیری زبان جدید ، برآمدن از پس هزینه های آزمون های بین المللی با نرخ فعلی برابری ارز (دلار آمریکا/ریال ایران)،عدم آزاد سازی مدارک توسط وزارت فخیمه ی بهداشت درد هایی است که دوستان و همکاران جوان من با آن درگیرند .
راه چهارم
خروج از حوزه ی درمان یا همان بخشش عطا به لقای طبابت
به گمان نگارنده؛انتخاب از سر اجبار این راه آنچنان تلخ و سوزناک است که از مسیر دوزخ چیزی کم ندارد. در این مسیر همه بازنده ایم.
پزشکی که حداقل 7 سال از بهترین سالهای عمرش را صرف تحصیل این رشته کرده است-با شرایط تحصیلی که بطور خلاصه ذکر شد- آن را رها کند تا در بهمان شغل روزگار بگذراند، بعید است احساس پیروزی کند!
متاسفانه تعدادشان کم هم نیست!(البته در سطح فردی پذیرفته است که سالانه نسبت کمی از فارغ التحصیلان یک رشته به فعالیت حوزه های دیگر ترغیب شوند اما نه در حد 30یا 50 درصد!! )
سیستم بهداشتی و کشوری هم که از داشتن این فرد محروم میشود هم شکست میخورد(اگر چه سیستم بهداشتی ازین بابت هیچ نگرانی ندارد و بقول حضرات مسئول:ظرفیت های دانشگاهی را بیشتر میکنیم)
ما مردم هم شکست میخوریم که فرزندی از ایران که قرار بود در روز سختی مداوایمان کند به دلایل ذکر شده طبابت نمیکند
یک سو برداشت ازین چند سطر هم میتواند این باشد که دستگاه مسئول به جای حل مشکلات یاد شده،بگیر و ببند هارا تشدید کند که در آن صورت این چرخه ی معیوب با سرعتی بیش از گذشته به نابودی سرمایه های انسانی و مالی ایران خواهد چرخید .
در این چهار راه یک مسیر دیگری هم هست به نام" تاسیس کلینیک های زیبایی و سایر انواع کلینیک " که خود بحث مفصلی است. امیدوارم تا هفته ی آینده فرصت کنم در مورد آن چند خطی بنویسم.
بقول یکی از عزیزان ، ما پزشکان جوان هیچ انتخاب خوبی نداریم
پایان بخش اول
محمدرضا عبدالکریمی داورانی
