تا به حال به سرگذشت واژه ها فکر کرده اید؟
هر واژه در ادبیات فارسی دچار تغییر و تحولاتی با گذشت زمان می شود. بعضی از واژگان از بین می روند(کاربردی در زندگی روزمره ندارند و به کار برده نمی شوند) بعضی معنای جدیدی پیدا میکنند و دسته ای دیگر همان طور باقی می مانند و تغییر نمی کنند.
همه ی ما تا حدودی با خاستگاه و ریشه کلمات اشنایی داریم برای مثال واژه محمد از ریشه حمد است یعنی سپاس و ستایش اما محمد بر وزن مفعل است یعنی ستوده و ستایش شده .
حالا به بررسی واژه دختر می پردازیم در زمان های قدیم کار های خانه با زنان و دختران و کارهای بیرون منزل با مردان و پسران بوده است . زنان و دختران به نظافت منزل و تهیه غذا و کمک در دوشیدن شیر حیوانات و تهیه ماست و پنیر و دوغ و... از ان موظف بودند و مردان و پسران به شکار کردن و محافظت از خانواده و کاشت محصول و..موظف بودند.به دختران جوانی که در منزل وظیفه درست کردن دوغ و...را داشتند نام دوغدر(دوغ در) را نسبت می دادند به معنای شخصی که دوغ درست میکند وازه دوغدر با گذشت زمان تغییر کرد و حالا برای جایگزین کردن واژه دوغدر از کلمه دختر استفاده میکنیم.
دوشیزه: امروزه این واژه را به دختران جوانی نسبت می دهیم که ازدواج نکرده اند. اما در گذشته این واژه به دخترانی نسبت داده می شده که در منزل وظیفه دوشیدن حیوانات بر عهده ان ها بوده است.
پسر: در قدیم هنگامی که پدر خانواده از شکار بر می گشت پسر خانواده پوست حیوان شکار شده را جدا می کرد به همین دلیل به پسر پوست در می گفتند.
دیوار: در گذشته هنگامی که مردم در تپه ها و صحرا ها به صورت قبیله ای زندگی می کردند و هنوز شهر ها تشکیل نشده بودند. راهزنان برای ترساندن مردم و اسان کردن کار خود سر پلنگ یا شیر را خشک می کردند و به صورت ماسک روی صورت خود می گذاشتند هنگامی که مردم از دور راهزنان را می دیدند تصور می کردند انها دیو هستند پس به افردای که برای مراقبت از چادر گماشته بودند لقب دیو دار را دادند یعنی کسی در برابر دیو میجنگد و محافظت میکند. اما بعد از مدتی مردم به شهر نشینی روی اوردند و خانه های گلی ساختند پس کم کم نیازی به نگهبان نداشتند پس دیگر ان پوشش های گلی جای ادم ها را گرفتند و این چنین بود که ان ها را دیوار نامیدند.
