فارست گامپ یک فیلم شاهکاره که شمارو ساعت‌ها و یا حتی روزها به فکر فرو می‌بره. با دیدن این فیلم احساسات مختلفی از جمله غم، شادی، اضطراب و امید رو تجربه می‌کنیم.
داستان پسری خوش قلب و مهربان و در عین حال کم هوش که بدون توجه به محدودیت‌ها فقط تلاش میکنه و این تلاش رو وظیفه خودش می‌دونه. در هر شرایطی خودش رو به چالش می‌کشه و هیچ وقت تسلیم نمی‌شه. بنظر من این فیلم از هر فیلم و نوشته انگیزشی زیباتر و واقعی‌تره و باعث می‌شه دیدگاهتون کاملا در مورد هوش و استعداد تغییر پیدا کنه.
من در طی این چند سالی که به تدریس مشغول هستم متوجه شدم پشتکار خیلی ارزشمندتر از هوشه. درصد زیادی از دانش آموزانی که خودشون رو فرد باهوشی می‌دونن همیشه از انجام تکالیفشون فرار می‌کنند و یا از شدت استرس همیشه موقع امتحان مطالب رو فراموش می کنند. برچسب باهوش بودن که در ابتدا توسط خانواده‌ها و بعد هم مدرسه به فرزندان زده می‌شه فقط باعث قراردادن بار سنگینی روی دوش فرزندانه و این بار سنگین باعث ایجاد اضطراب یا اعتمادبه‌نفس مفرط می‌شه. در نتیجه تمرکز و پشتکار فرد پایین میاد.
این فیلم علاوه بر احساس خوبی که درون ما ایجاد میکنه یه نکته آموزنده مخصوصا برای والدین داره و اونم اینه که به فرزندانمون برچسب باهوش بودن نزنیم و اونا رو به پرورش ویژگی های دیگه مثل سخت‌کوشی، وفاداری، مهربانی و صداقت تشویق کنیم. به‌جای تمرکز بر روی ویژگی‌های ذاتی، روی ویژگی‌های اکتسابی تمرکز کنیم و اونا رو ارتقا بدیم.
