روانی آمریکایی

#نقد‌های‌خام‌دستانه

سلام.امروز روز اول چالش ده روزه نقدمه. (بیشتر میخوام حسم رو راجب فیلم براتون بگم،تا بشه رو اسم نقد گذاشت خیلی مونده)

American psycho 2000
تقریبا از اول تا اخر فیلم داشتم به این فکر میکردم که این یه شاهکاره یا دارم وقتمو تلف میکنم.هنوزم نمیدونم.

چیزی که میشه به طور قطع راجع بهش گفت و تقریبا همه سرش توافق دارن،بازیِ تمیز کریستین بیل هست. پاتریک بیتمن، شخصیت اصلی عضو طبقه پولدار و فردی بسیار با دیسیپلین و تقریبا وسواسیه.کوچیک ترین چیز ها باعث میشه حسادتش برانگیخته بشه و رفتار هاش عجیب و غریب بشه.البته کلا رفتار هاش عجیبه.

در طول فیلم بین حس سرزنش و دلسوزی نسبت به پاتریک معلقید.احساس واضحی نمیشه به این شخصیت داشت. مثل وقتی که بالاسر مرد ولگرد و سگش ایستاده بود،درست لحظه ای که شما خودتونو به خاطر قضاوت بیجاتون ملامت میکنید،بهتون ثابت میکنه که درست فکر میکردید.وسواس بیش از حد و تاحدودی لذت بخش اون ، مخاطب رو مجذوب خودش میکنه و روند فیلم رو جذاب تر میکنه.

کمدی یواشِ فیلم حال آدمو جا میاره،باعث میشه وقتی دارین لبخند ریزی میزنید به لحظه قتل نگاه کنید.

صحنه ای که مردان دور هم نشستن و دارن کارت ویزیت هاشونو بهم نشون میدن،تقریبا به این نتیجه میرسید که فیلم در دنیای واقعی و با آدم های عادی روایت نمیشه.همشون یه جورایی خُلن؛و پاتریک یه کم خُل تر از بقیه.

پایان فیلم باعث میشه حس حماقت داشته باشید و یک جا خوردگی توام با خوشحالی.

خیلی حرف میشه راجع بهش زد و استنباط های مختلفی از پایانش و حرفی که میخواست بزنه داشت،اما ساعت نزدیک دوازدهه و میخوام امروز اینو بنویسمش.ببخشید که درهم برهم شد.ممنون.