اعجاز

من حس می‌کنم به آن نقطه‌ی کانونی رسیده‌ایم. به آن بیم و امیدِ لحظات اضطرار. لحظات ناامیدی کم ایمانان و امیدواری کسانی از ما که به خدا یقین و اعتماد دارند.
مثل لحظاتی که بر بنی اسرائیل گذشت. لحظاتی که در پیش رو دریای عظیم و پشت سر سپاهیان فرعون احاطه‌شان کرده بودند و ناامید گفتند: ما حالا نابود می‌شویم...
و موسی(ع) با یقینی ستودنی فرمود:‌"کلا ان معی ربی سیهدین"
"هرگز ،خدایم با من است، او هدایتم می‌کند."
و معجزه رخ داد.
به معجزه‌ی زمانه‌ی ما دقت کرده‌اید؟
به آن همه تجهیزات آنها و خودکفایی دانش ما؟