✋🏼سلااااام بر دوستان عزیز خوبید یا شاهکارید؟
امیدوارم همیشه شاد و سرحال باشید و بدرخشید🌟
قبل از شروع داستانی از تاریخ هنر میخوام معذرت خواهی کنم از وقفهای که این مدت بین نوشتههام افتاد، مدتی حال مساعدی نداشتم واقعا و امروز اومدیم که دوباره نوشتن، خواندن و یادگیری رو باهم شروع کنیییییمممم...
پس ببینم مثل همیشه آمادهاید؟ آباریکلا همینو میخواستم
خب امروز میخوایم باهم برگردیم به اون قدیما، یادتونه یه زمانی فیلمها با اینکه سکوت در بینش جاری بود، اما حرفهای زیادی برای گفتن داشت؟
درست متوجه شدید دارم راجب دوران کلاسیک فیلمهای صامت صحبت میکنم... فیلمهایی که در بینش صدای شخصیتها به گوش نمیرسید ولی با دیدن چهرهها میشد معنای زیادی را در آنها یافت... در آن دوران بود که اسطورههایی چون چارلیچاپلین درخشیدن.
🟥 ولی همهچیز به یکباره تغییر کرد
تغییر بزرگی در سینما که باعث شد دنیای سینما بهطور کامل دگرگون شود؛ بله درست متوجه شدید فیلمهای بیصدا اکنون دیگر صدا دارند.
🟦 تغییر سینمای صامت به مصوت...
بذارین یه تصویر بسازم براتون: «سال ۱۹۲۰، یه سالن تاریک سینما توی آمریکا. مردم با لباسهای شیک نشستن روی صندلی. پردهی سفید روشن میشه. بازیگرا روی پرده میدَوَن، عاشق میشن، گریه میکنن، ولی... هیچ صدایی از دهنشون بیرون نمیاد! نه صدایی که از دهان خارج شود.»
تنها چیزی که میشنوی صدای پیانوی گوشهی سالنه، یا اگه خوششانس باشی، یه ارکستر کوچیک که داره سعی میکنه حالوهوای فیلم رو برسونه.
این همون جادوی فیلم صامت بود. عجیب نیست که بدون صدا هم میتونستن دل آدمها رو بلرزونن؟
سالها مخترعها دنبال راهی بودن تا صدا رو با تصویر قاطی کنن. هر بار یه چیزی میساختن، یا خراب میشد، یا فقط چند ثانیه جواب میداد.
تا اینکه سال ۱۹۲۷ رسید. 🎺
فیلمی به اسم خواننده جاز (The Jazz Singer) روی پرده رفت. و اینجا بود که همهچیز ترکید!
بوووووممم 💥
وقتی «آل جولسون» جلوی دوربین گفت:
«Ladies and gentlemen…»
تماشاگرها از خوشحالی جیغ کشیدن. برای اولین بار صدای واقعی یه بازیگر رو میشنیدن، نه فقط تصویرشو. این لحظه شد نقطهی عطف سینما.
اما همه خوشحال نبودن. ستارههای فیلمهای صامت که سالها محبوب مردم بودن، ناگهان به دردسر افتادن. چون:
یکی لهجه غلیظ داشت و کسی خوشش نمیاومد.
یکی صداش خیلی نازک بود و به قیافهی جدیش نمیخورد.
یکی هم لکنت داشت!
تصور کن، بازیگری که توی سکوت میتونست با یه نگاه دل میلیونها نفر رو بلرزونه، حالا به خاطر صداش بیکار شد. متاسفانه خیلیها دیگه هیچوقت روی پرده برنگشتن.
کارگردانها هم اوضاعشون قشنگ به هم ریخته بود. چون ضبط صدا اون زمان خیلی سخت بود. نمیشد مثل قبل آزادانه دوربین رو حرکت بدن، چون هر صدای اضافهای میرفت تو فیلم.
باید همهچیز ساکتِ ساکت میبود. حتی صندلی تکون دادن یا پای کسی که روی زمین میخورد میتونست صحنه رو خراب کنه. یعنی سینما برای مدتی دستوپاش بسته شد تا تکنولوژی پیشرفت کنه.
🟩 تماشاچیها هم به دو گروه تقسیم شدن:
1. عاشقای نوآوری: میگفتن بالاخره میتونیم صدای قهرمانهامون رو بشنویم.
2. نوستالژیبازها: غر میزدن که "سینما جادوش رو از دست داده. سکوت یه چیز دیگه بود!"
بعضیها حتی پیشبینی میکردن که صدا سینما رو نابود میکنه. (آشنا نیست؟ شبیه پیشبینیهایی که امروز دربارهی هوش مصنوعی میشنویم!)
اما خب، واقعیت اینه که صداسینما رو نابود نکرد؛ بلکه سینما رو برد به یه مرحلهی تازه. ژانرهای جدید مثل موزیکالها به دنیا اومدن. قصهها دیگه میتونستن دیالوگ داشته باشن. صدا باعث شد تئاتر و ادبیات هم بیشتر با سینما قاطی شن.
🟧 در واقع، صدا شد پلی بین هنرها.
سینمای صامت مثل یه بچه پرشور بود، پر از خلاقیت. و سینمای ناطق مثل یه نوجوان تازهبالغ؛ پر از تغییر صدا، دردسر و البته هیجان.
و خب، همین تغییر بود که سینما رو تبدیل کرد به چیزی که امروز ما میشناسیم و عاشقشیم. 🎥♥️
اگه اون زمان زندگی میکردید، طرفدار فیلم صامت بودید یا ناطق؟ حتما نظرتون رو باهامون به اشتراک بگذارید...
✍🏻ارادتمند، امیر باباجانی متخلص به افگار
موفق باشید و همیشه بدرخشید🌹
