سلام دوستان عزییییز؟ خوبید یا عالی هستید؟؟؟؟✋🏼
امیدوارم عالی باشید و زندگی به کامتون شیرین باشه🤝🏻
خب دوستان امروز میخوایم باهم بریم تا استادی بزرگ، اسطوره ای از سینمای کلاسیک رو بهتر بشناسیم. (مردی که غم هایش را پشت خنده ها قایم کرد)... چه کسی لایق تر از این لقب به جز چارلی چاپلین فقید؟ اسطورهٔ سینمای کلاسیک و بازیگری تنومند...
وقت شما عزیزان رو بیشتر از این نمیگیرم؛ حاضرید تو دنیای این بزرگوار غرق شییمم؟ عالیه منم همینو میخواستم
🎭 پس برو که رفتیم...
بعضی وقتها تاریخ هنر پر از نامهایی میشه که فقط یک هنرمند نیستند، بلکه خودشون تبدیل به یک افسانه زنده میشن. برای من یکی از این آدمها همیشه چارلی چاپلین بوده. مردی با کلاه گرد، کفشهای گشاد و عصایی که هنوز هم وقتی به تصویرش فکر میکنیم، ناخودآگاه لبخند روی لبمون میاد.
🟥اما سرگذشت این مرد چه بود؟
🟦 پشت این خندهها چه میگذشت؟
چاپلین سال ۱۸۸۹ در لندن به دنیا اومد. پدرش الکلی و بیمسئولیت بود و مادرش با بیماری روانی دستوپنجه نرم میکرد. زندگی خانوادگی اونقدر سخت بود که چارلی مدتی در پرورشگاه گذروند. همون روزهای پر از گرسنگی و بیخانمانی باعث شد بعدها با تمام وجود درد فقرا و آدمهای بیپناه رو درک کنه.
چاپلین بعدها در جایی گفت:
«فقر هیچ افتخاری نداره، اما یاد میده که زندگی رو با کمترین چیزها هم بسازی.»
با ورود به آمریکا و سینما، چاپلین کمکم کاراکتری رو ساخت که تا امروز نماد اوست: ولگرد کوچک (The Tramp). همون مرد خجالتی، مهربون و سر به هوا که توی جامعهای پر از بیرحمی سعی میکرد با امید و ذوق کوچکش زنده بمونه.
این شخصیت ترکیبی بود از کمدی و تراژدی. چاپلین همیشه میگفت:
«زندگی از نزدیک تراژدی است، اما از دور کمدی.»
شاید به همین دلیل، فیلمهایش همزمان میخندوندن و اشک رو به چشم میآوردن. (طنز تلخ)
چاپلین هنر رو چیزی فراتر از سرگرمی میدید. برای او سینما ابزاری بود برای گفتن حرفهای انسانی و اجتماعی. در فیلمهایی مثل The Kid، عشق و پیوند میان یک ولگرد و یک کودک رهاشده رو نشون داد. در City Lights، عشق پاک و فداکاری ولگرد رو به تصویر کشید. و در شاهکار بزرگش The Great Dictator، با شجاعت علیه فاشیسم و هیتلر ایستاد.
سخنرانی پایانی اون فیلم هنوز هم لرزه به تن آدم میاندازه:
«ما بیش از ماشین، به انسانیت نیاز داریم. بیش از هوش، به مهربانی و نرمی نیاز داریم.»
اما زندگی خودش اصلاً ساده نبود. اوج شهرتش در هالیوود همزمان شد با فشارهای سیاسی. به خاطر دیدگاههای اجتماعی و نزدیکیاش به طبقات فرودست، به کمونیسم متهم شد و سالها اجازه نداشت به آمریکا برگرده.
با وجود این تبعید تلخ، چاپلین هیچوقت دست از باورهاش برنداشت. همیشه میگفت:
«هرگز فراموش نکن که لبخند بدون هیچ هزینهای، میتواند دنیا را تغییر دهد.»
امروز، بیش از صد سال از تولد چاپلین گذشته، اما فیلمهاش هنوز تازه و زندهاند. دلیلش ساده است: او درباره انسانیت حرف میزد، چیزی که هیچ وقت قدیمی نمیشه. چاپلین یادمون داد حتی در دل تاریکی، یک لبخند میتونه روشنایی بیاره.
وقتی به زندگی چاپلین نگاه میکنم، به این نتیجه میرسم که هیچ سختیای نمیتونه مانع رسیدن به رؤیاها بشه. او از کودکی پر از فقر به قلهی سینمای جهان رسید، اما هیچوقت دلش رو از مردم جدا نکرد.
شاید به همین خاطره که هنوز هم، وقتی تصویر اون ولگرد کوچک روی پرده میاد، احساس میکنیم دوستی قدیمی دوباره کنارمون نشسته. 🌹
شما چی؟ خاطرهای از فیلم های ایشون دارید؟
خوشحال میشیم نظرتون رو باهامون به اشتراک بگذارید🤝🏻
راستی دوستان از امروز هر یکشنبهها برنامهای داریم...
هر یکشنبه به تاریخنامه و زندگینامهٔ دنیای هنر میپردازیم تا باهم ببینیم که در گذشته چهها بر عالم هنر گذشت.
پشت هر شرایطی چه بود؟؟؟ چرا اینگونه شد؟؟؟ و...
امیدوارم باهامون در این راه همراه باشید🍿
✍🏻ارادتمند، امیر باباجانی(افگار)
