رمان من درمورد یه آقای پلیس مغرور و یه خانم نویسنده شیطونه.که این آقای پلیس ما بنا به دلایلی مجبور میشه بادیگارد این خانم نویسنده بشه و این خانم نویسنده ناخواسته این آقای پلیس و مجبور به کارایی میکنه که واسه آقای پلیس تصورشم وحشتناکه…
بخشی از رمان بادیگارد اجباری از نودهشتیا:
اه لعنتی دلم نمی خواد این ماموریت و برم، آخه خیر سرررم سرگردم حالا برم بشم محافظ شخصی یه جوجه نویسنده چون کاراش خیلی خوبه و شهرت جهانی پیدا کرده اه نمیخوام! صدای در بلند شد! – بفرمایید! سروان رضوی اومد تو اتاق و احترام گذاشت! با سر بهش اشاره کردم که چکار داری؟ سروان رضوی – جناب سرگرد جناب سرهنگ تو اتاق شون منتظرتون هستن! عصبی نگاش کردم که ترسید و دستپاچه گفت: – اجازه ی مرخصی میدید قربان؟
حرصی گفتم: – مرخصی! رضرروی احترام گذاشررت و رفت منم از اتاق اومدم بیرون و رفتم اتاق جناب سرهنگ و در زدم! سرهنگ سمیعی – بیاتو! درو باز کردم و رفتم تو اتاق و احترام نظامی گذاشتم.
سرهنگ سمیعی – رستاخیز چرا اینجوری اومدی؟ مگه قرار نبود امروز واسه محافظت از خانم بزرگمهر بری؟ – جناب سرهنگ تو سه تا ویلا اون همه بازیگر خواننده هست واسه همه شون ده تا محافظ گذاشتید اونوقت این جوجه نویسنده باید محافظ شخصی داشته باشه! آخه چرا؟ سرهنگ سمیعی اخم وحشتناکی کرد و عصبی گفت: سرهنگ سمیعی – یعنی تو نمیدونی چرا باید ازش محافظت کنی؟ چون اون بیشتر از بقیه در خطره چون هم معروف تره هم محبوب تر، زود برو خونه و وسایل تو جمع کن و بیا ، یا ماه تا برنامه مونده به اندازه ی یا ماه لباس بردار!
