رازقان وخاطراتش۲۱:الیاس امیرحسنی

.
اا═.🍃 .════════╔
     رازقان و خاطراتش۲۱
اا════════.🍃.═╚

از جمله کارهایی که کشاورزان رازقان انجام می دادند یونجه و شبدر چینی بودکه البته هنوز هم ادامه دارد .صبح زود راهی مزرعه می شدند،داس هایشان را باسنگ های مخصوص یا سوهان تیز می کردند وبه جان یونجه یا شبدرها می افتادند و هرگاه خسته می شدند ،یک آبی می خوردند و دوباره مشغول کار می شدند.بعضی موقع ها آن ها که قدرتمند تر بودند پاکی می زدند،یعنی بدون این که دست از کار بردارند ،داس را تند تند می کشیدند ویک دفعه مساحت زیادی از یونجه یا شبدر را درو می کردند وقتی کل زمین به پایان می رسید ،یونجه ها را تبدیل به بورما می کردند ؛برای این کار دونفر لازم بود ،یک نفر یک چوب محکم تقریبا بیست سانتی را به دست می گرفت ونفر دیگر یونجه ها را هدایت می کرد ،شخصی که چوب در دست داشت چوب را مثل فرمان ماشین می چرخاند البته فقط به یک سو و یونجه ها درهم می پیچدند و دو سه متر که می شد ،یک بورما درست شده بود ،خاطره ی زیر مربوط می شود به درو کردن یونجه:
پدرم درکمره از مرحوم موسی امیرحسنی می توان گفت نیم جریب یونجه خریده بود .دریک روز تابستانی در سال  هفتادو پنج  من وپدرم ،صبح زود سوار الاغ شدیم تا برویم و یونجه ها را بچینیم .سال هفتاد وپنج سال زراعی خوبی بود و قنات کمره پرآب ومواج بود واز رودخانه هم مقادیری آب می آمد که به نهر کمره می پیوست ،نهر کمره که آب قنات و رودخانه را به کمره می رساند بسیار گود است و اصطلاحا ارهنج نامیده می شود ،همین طور که روی الاغ در راه کمره می رفتیم یکباره پای الاغ پیچ خورد(سیندیره دی)وابتدا من به درون نهر (ارهنج)افتادم ،پدرم روی من افتاد و روی هردوی ما هم الاغ زبان بسته افتاد ،من که زار زار گریه می کردم و حسابی ترسیده بودم یکباره دیدم که الاغ برخاست واز نهر خارج شد .
ما که با افتادن روی لجن ها (قارالایاها)و جلبک های نهر قیافه ی خنده داری به خود گرفته بودیم تکانی به خود دادیم واز نهر بیرون آمدیم.
خدا بیامرز پدرم گفت :"بالام ممّد جان ،بوگون داها فایدا ائله مز ،قییت گئدگ ائوه،سحر گللیک بیچه ریک"
یعنی پسرم محمدجان دیگر امروز فایده ندارد ،برگردیم برویم خانه فردا می آییم می چینیم.
امیدوارم از این خاطره لذت برده باشید .
خاطره :محمد قدیری
بازنویسی :الیاس امیرحسنی
❤️🌺☘🌿🍀🌸