دریانشین ها قصه هایشان هم مثل موج ها زیباست. قشنگ تر ازین که دختری در کنار ساحل گریه می کند و اشکش مروارید می شود؟
دختر قصه یعنی معصومه خانم آباد، دلش برای دخترک مروارید ساز میسوزد . اخر چرا باید مدام گریه کند؟
کسی نیست او را ازین غم رها کند؟ من هم با او موافقم.
انگار جنوب، فرزند آوری شان قابل تحسین است. خواهران و برادران زیاد معصومه در خانه ای صد متری، هنر مادرخانه را میطلبد که چطور سر وسامان یابند و چه بخورند و چه بپوشند به بهترین شکل.
بچه ها کمک کار خانه بودند. هم دختر و هم پسر .
مهربانی ننه و آقا در زندگی مشهود و قابل تحسین است.
حرف های اقا را دوست دارم. مثلا ورق های سفید باقی مانده دفترتان اگر جدا نشود وقتی شما خوابید شیطان انها را خط خطی میکند.
اینکه هر کس به اندازه مشتش می تواند از جیبم نخودچی کشمش بردارد.
اصلا این مدل اقا یا همان پدر را به شدت دوست دارم. کاش او را میشد از نزدیک دید. خدایش رحمت کند.
اقایی که هر هنری بلد بود و بیکار نمی نشست.
اقایی مهربان که هر روز دم در می ایستاد و از بچه هایش در برگشت از مدرسه استقبال میکرد.
اقایی که هر سال برای فرزندانش شال و کلاه و ژاکت می بافت.
و اما مردمی که همسایگی را خیلی خوب در حق هم اَدا می کردند. همه زن های کوچه خاله های بچه های هم بودند و در وقت نیاز حسابی به درد هم می خوردند.
چه غریبانه گذشت و گذشت تا رسیدن به جنگ و رسیدن به در و دیوار و شیشه خانه ای پر از من زنده ام.
اما
امان از روزی که من زنده ام را به اجبار از ایران میبرند.
کجا؟ به زندان های عراق.
زندانی که صلیب سرخ هم از زندانیانش اطلاعی ندارند.
چه سخت بود آن همه خاطرات تلخ و شیرین عراق و زندانش.
مظلومیت معصومه و دوستانش اشک را سر میدهد روی گونه.
آن همه سختی زنانگی در زندان و حفظ حیا، عجیب و تحسین برانگیز است. با خواندن کتاب، خدا را کنارشان به وضوح حس میکنی. انگار دوست صمیمی شان خدا بوده و بس.
برخی کتاب ها را که ادم میخواند دلش میخواهد به جای کسی در قصه باشد. اما من زنده ام از آنهاییست که اصلا دلم نخواست جای ادم های آن، مخصوصا معصومه باشم، بس که رنج قرین لحظات جوانی شان بود.
توصیه میکنم بخوانید و از آرامش اکنون تان لذت ببرید و قدردان شخصیت های قهرمان میهن نازنین مان باشیم.
معصومه ها ایران را آباد کرده اند.
باگذشت و قهرمانی و صبوری شان.
ایران عزیزم دوستت دارم.آباد باشی و شاد.
