حتما که نباید چیزی را خلق یا اختراع کنی یا کتابی بنویسی یا کار آفرین باشی ...
حتما که نباید برترین باغبان روستا یا شهرت باشی یا رکورد وزنه برداری را زده باشی
یا به عنوان قوی ترین مرد یا دختر شایسته دنیا معرفی شوی...
حتما که نباید با جابه جا کردن بزرگترین هجده چرخ جهان نامت در برگی از کتاب گینس ثبت شود...
یا در شبانه روز به عشق چاپ کتابت سه ساعت بخوابی برای رسیدن به کشف فلان فرمول یا حل فلان معادله. سرجمع در هفته دو روز نخوابی و هزار عنوان و پسوند و پیشوندِ شاخص که تو را با انگشت اشاره نشان دهند...!
گاهی در عین سادگی می توانی زیبا باشی و کدبانوی تمام عیار یا حتی عادی و معمولی خانه ات باشی که گاهی برنجش شور یا شفته می شود یا ته قابلمه اش می سوزد !
می توانی ساعت دوازده نیمروز از خواب بیدار شوی و در کمال آرامش تمام کارهایت را تا نیمه شب به سرانجام برسانی یا برخی را به روز دیگر موکول کنی...گاهی اصلا تنبلی کنی، اما خوش باشی.
سفر یک یا چند روزه بروی، شده برای دو بار در سال...پارک بروی و روی نیمکت ساعاتی بدون فکر لم بدهی...
یا سر کار، طبق برنامه روزانه برگه ها را امضا کنی و مروری بر پرونده ها داشته باشی...
خانه بمانی و جایی نروی و در کنج تنهایی ات در گوشی همراهت وقت بگذرانی یا در خلوت عاشقانه ات ساعتها لذت ببری ...
یا هزار راه و کار معمول و عادی دیگر به اندازه جمعیت روی زمین....
فقط، خوش باشی و زیاده نخواهی...!!
که خوش بودن هم نوعی موفقیت و رشد است.
نیمی از دغدغه های دنیا، دویدنیست برای نرسیدن؛ بدون کوچکترین یا حتی کمترین لذتی...!!!
قرار نیست همه اهدافی عالی و عجیب داشته باشند.این روزها عادی زندگی کردن هم هنر می خواهد. اینکه هم زندگی کنی و هم از آن لذت ببری ؛ در همان زندگی معمولی ات بر سختی های کوچک خانه ات غلبه کنی و مسیری راحت فراهم کنی. به فرزندانت رفتار درست و معمول بیاموزی ، خودش زندگیست...!
باور کن کم پیش می اید هم در کارت خاص و ویژه باشی هم در خانواده ات...
گاهی معمولی بودن و عادی زندگی کردن را به خود بقبولانیم ؛ آن وقت حس گرفتار بودن و تنها و دغدغه مند بودن کمتر سراغمان می اید.چون تمام تلاش ما برای رسیدن به آن بهترینی است که شاید هیچ وقت به دست نیاید...!!!
#پژواک
ساعت ۱۸ سه شنبه ۱۲تیرماه ۱۴۰۳
