وقتی خوب دقت می کنم، این روزهای سخت و‌طولانی، نکات مثبتی هم داشت. مهمترین نکته این بود که باعث شد من قدر داشته هامو بیشتر بدونم، یکی از این داشته ها بعد از کسانی که دوستشان دارم، همین گوشی و گجت های مربوطه بود. وقتی دیگه نمیتونستم باشگاه برم، با برنامه های ورزشی به جای سه روز در هفته، پنج روز ورزش میکنم و حتی پولی هم پرداخت نمیکنم. با هندز فری بی سیم که دیگه رندگی میکنم، چون هرروز که بیدار میشم تو گوشم میگذارم و بعد از ورزش به آهنگ های مورد علاقه ام گوش میکنم و حتی بدون اینکه گوشی دستم باشه و وقتی به کارهای خودم مشغولم، میتونم با دوستام صحبت کنم. تنها ایرادش اینه که قابلیت وصل شدن تماس از روی خودش رو نداره یا شاید من بلد نیستم. گاهی که پیاده روی میکنم از روی ساعت هوشمند میزان کالری که سوزوندم و قدم های برداشته شدم رو چک میکنم. هرچند که خود گوشی هم این قابلیت رو داره.
دیگه الان‌گوشی و هندزفری بی سیمم شده جزء جدانشدنی من، چون با گوشیم فیلم میبینم، موسیقی گوش میکنم، با عزیزانم‌حرف میزنم و‌کلی تو فضای مجازی میچرخم و بازی میکنم و دائم هندزفری تو‌گوشم و لذت میبرم. میتونم بگم عضو جدید خانواده منه که باعث میشه این روزهای تکراری رو راحت تر بگذرونم. خیلی جالبه که مدت ها بود لیستی آماده کرده بودم از کتاب هایی که دوست داشتم بخونم و فیلم هایی که دوست داشتم ببینم که متاسفانه وقت نشده بود. اما دو این روزها با عضو جدید خانواده ام هم کلی فیلم دیدم هم کلی کتاب خوندم و به کتاب های صوتی و پادکست های زیادی هم گوش کردم و هرچند وقت بکبار روی یکی از اقلام لیستم خط میکشم و کلی حس خوب میگیرم که انجام شده. البته که حواسم هست که هر از چندگاهی با خانواده( البته با رعایت نکات بهداشتی ) دور هم هستیم، برای مدتی از گوشیم فاصله بگیرم و از باهم بودن اعضای خانواده لذت ببرم. این عضو جدید خانواده من یار تنهایی های من حساب میشه و توی جمع خیلی ازش استفاده نمیکنم ، هرچند که برای بازی پرسپولیس، مجبور شدم توی جمع هندز فری رو توی گوشم بگذارم و به گزارش اون گوش کنم و از جمع فاصله بگیرم و در آخر هم که نتیجه اصلا خوب نبود.
