افغانستان نیاز به عمل دارد، نه حرف

🙏افغانستان نیاز به عمل دارد، نه حرف🙏

وقتی یک افغان در ایران خودش را آتش می‌زند، وقتی کودکان ما در فقر و بی‌سوادی بزرگ می‌شوند، وقتی جهان به ما به چشم یک ملت ضعیف و متفرق نگاه می‌کند، وقت آن است که دست از بهانه‌تراشی برداریم و متحد شویم.

دیگر بس است:

بس از "من تاجیکم، تو پشتونی، تو سادات هستی او هزاره ..... "—همه ما افغانستانی هستیم.

بس از تاریخ سازیهای دروغین که فقط برای تحقیر دیگران نوشته شده.

بس از رهبرانی که به جای کشور، به فکر قوم و قبیله خود بودند و هستند.

چه باید کرد؟

۱. زبان علم را جایگزین تعصب کنیم.

بیاموزیم که هیچ قومی برتر نیست—برتری فقط در دانش، اخلاق و خدمت به وطن است.

تاریخ واقعی را بخوانیم، نه روایتهای تحریف‌شده را.

۲. عدالت را فراتر از قوم و مذهب بخواهیم.

اگر یک پشتون، یک تاجیک یا یک هزاره ظلم می‌کند، محکومش کنیم، نه اینکه از او دفاع کنیم فقط چون همقوم ماست.

۳. وطن را اولویت دهیم، نه هویت قومی را.

به جای بحث بر سر "این منطقه مال کیست؟" بپرسیم "چگونه این منطقه را آباد کنیم؟"

اگر یک کودک در نیمروز گرسنه است، مهم نیست پشتون است یا بلوچ—گرسنگی او فاجعه است.

۴. نسل جدید باید قیام کند.

قدیس ساختن از رهبران گذشته بس است—آنها اشتباهات بزرگی هم داشتند.

به جای تکرار "فلان قهرمان ما بود"، بگوییم "ما قهرمان جدیدی برای وطن می‌سازیم."

اگر امروز تغییر نکنیم، فردا دیر است.

وقتی دنیا پیش می‌رود، ما هنوز درگیر "چه کسی افغان واقعی است" هستیم. این مسیر، مسیر نابودی است.

یک انتخاب داریم:

یا متحد می‌شویم و افغانستان را نجات می‌دهیم، یا همینطور تقسیم‌شده، تحقیر شده و ضعیف باقی می‌مانیم.

محمدمصباح مصباح