گربه های پرشین جز گربه های بی صدا و آرام است و با توجه به زیبایی که دارد شخصیت خاصی را داراست که از موجب برتریت آن نسبت به بقیه گربه ها می شود. ما در این مطلب از مجله ی پت سانی قصد داریم تا درباره تاریخچه گربه پرشین و همینطور ویژگی هایی که این گربه به ظاهر بداخلاق داراست صحبت کنیم؛ با ما در ادامه همراه باشید
طول‌عمر: بین 12 تا 17 سال
وزن : ۳ تا ۵.۵ کیلوگرم
پوشش ابریشمی و صیقلی
خلق و خو مهربان، وفادار و ساکت
رنگ سفید/آبی/سیاه/ خاکستری/قهوه‌ای/کرم و شکلاتی
اصالت ایرانی – پارسی
سر و صدای زیادی ندارد
پرشین کت یک از نژادهای بسیار قدیمی گربه در دنیا است که ریشه ای مرموزی نیز دارا می باشد. اگر بخواهیم صادقانه بگوییم محبوبیت این گربه قبل از ملکه ویکتوریا بدست آمده است و پیشینه آن دقیقا مشخص نیست. با استناد به نقاشی ها و نوشته های تاریخی با اطمینان می توان گفت که یکی از قدیمی ترین نژادهای شناخته شده است. گربه های پرشین مو بلند به احتمال زیاد در سال ۱۶۰۰ از ایران (خراسان) بوسیله کشتی های تجاری به اروپا برده شده اند. گربه های ایرانی بومی ایران با موهایی بلند و ابریشمی و سفید به اروپا برده شدند.
از جمله قدیمی ترین گربه های ایرانی که به اروپا و آمریکا برده شده اند آن هایی بوده اند که موهای سفید بلند و چشم های آبی داشته باشند. این نژاد دقیقا شبیه به نژادهایی بوده است که در فرانسه Angora شناخته می شده و در زمان ها کهن تر به سفیدی رنگ مشهور شده است.
با این حال رنگ سفید آنها که نزد خانواده های اشرافی فرانسوی و اروپایی از محبوبیت بالایی برخوردار بودند و اغلب هر خانواده یک گربه پرشین در خانه خود داشته است و از محبوبیت بالایی برخوردار می باشد، نژاد Angora بومی کشور ترکیه بوده است. به همین ترتیب می توان مشاهده کرد که در اروپا در قرن ۱۹ میلادی گربه های مو بلند را بنابر میل صاحبان آن ها گربه ایرانی یا Angora می نامند. این حقیقت که تفاوت های کوچکی از نظر موها و استخوان بندی بین این دو نژاد شبیه بهم را شامل می شود ولی اختلافی بین آن ها وجود داشته است. ملکه ویکتوریا نیز به گربه های ایرانی علاقه داشت و صاحب یک پرشین خاکستری بود. رنگ خاکستری گربه پرشین در اواخر دهه ۸۰ بشدت محبوب شد مخصوصا بین اعضای پول دار و سلطنتی بریتانیا و این محبوبیت در بریتانیا و دیگر کشورهای دنیا تا به امروز ادامه داشته است.
ظاهر گربه های ایرانی طوری است که تقریبا هر کس که کمی با گربه آن ها آشنایی داشته باشد متوجه می شود که این گربه از کدام نژاد است. سر گربه های ایرانی به نسبت دیگر گربه ها گردتر و پهن تر است و موهای پر پشتی دارند. گربه پرشین دارای گوش های کوچک و تا حدودی گرد هستند و بینی کاملا صاف و فرو رفته ای دارند که در بین دو چشم آن ها قرار گرفته است. چشمان گرد و با نفوذ آن ها سبب شده است که نظر افراد بسیار از سراسر دنیا را به خود جلب کند. بدن گربه های پرشین دارای بدنی گرد تر و با موهایی پرپشت، با پاهای کوتاه و پهن تر هستند، آنها استخوان بندی درشت و عضلاتی با نیروی ارتجاعی خوب دارند. دم پر از موی آنها به نسبت کوتاه اما کاملا با بدنشان هماهنگ است. لازم به ذکر است که بگوییم گربه پرشین دارای دهان کوچکی هم است.
اندازه ی گربه های پرشین متوسط است و معمولا وزنی بین ۳ تا ۵.۵ کیلوگرم دارا هستند.
گربه ایرانی یکی از با وقارترین نژادهای گربه است که به مهربانی و آرامی در جهان مشهور هستند. نکته ی جالبی که درباره گربه پرشین وجود دارد این است که آن ها وقتی صدایی از خودشان در می آورند آهنگ خواستی دارد و میو کردنشان اصلا اذیت کننده نیست. گربه های پرشین بسیار مستقل است و در برخی از موارد حسابی پررو است و حرص صاحبانشان را در می آورند.
گربه پرشین از زمان بازی و ارتباطی که با صاحبش برقرار میکند بسیار لذت می برد. این گربه های از خودراضی در محیط های خانوادگی بسیار موفق هستند چرا که آن چنان شیطون نیستند که بخواهند صاحبانشان را کلافه کنند. البته تا زمانی که به آنها توجه کافی و فضای لازم داده شود. پرشین ها احتیاج و اشتیاق زیادی برای همراهی انسانها دارند. آنها وقتی که برای مدت طولانی تنها یا بدون مراقب باشند خوب رفتار نمیکنند.پرشین ها به طور معمول با دیگر حیوانات خانگی به خوبی کنار می آیند. گربه پرشین بهترین دوست و همراه کودکان است.
طول عمر پرشین کت تقریبا ۱۵ سال است و در برخی از موارد تا ۲۰ سال هم عمر می کنند.
گربه های پرشین یا همان گربه های دوست داشتنی ایرانی عادت پذیر هستند و به زندگی یکنواخت و امن علاقه ی زیادی دارند. این گربه های به ظاهر بداخلاق از تغییرات ناگهانی متنفر هستند و با آرامش و ملایمت آنها می توانند با یک خانواده خشن خود را وفق بدهند. اغلب گربه های پرشین وسواس خاصی دارند و به نظافت خودشان بسیار اهمیت می دهند. آنها در نرم ترین محل خانه با چشمانی خمار می نشینند و زیر چشمی صاحبش را زیر نظر دارند. آنها فقط زمانی که بخواهند وعده ای غذا بخورند یا کمی بازی کنند یا سری به ظرف خاکشان بزنند کمی فعال می شوند.
از سال ۱۹۵۰ تاکنون یک جهش ژنتیکی ناگهانی سبب به وجود آمدن گربه های پرشین صورت تخت شد. نام این گربه از سگ های پکینیز (Pekingese dog) برگرفته شده است.
نژادی به نام سیامی با نژاد پرشین در سال ۱۹۵۰ جفت خورد و نژادی به نام هیمالی را به وجود آوردند. این گربه ظاهر پرشین را دارا بود اما از نظر رنگبندی به سیامی ها شباهت بیشتری داشت.
برخی از پرورش دهندگان گربه های پرشین اقدام به تولید گربه های پرشینی با قامت و ظاهری کوچکتر از پرشین های معمولی نمودند که تحت عنوان عروسکی نیز شناخته می شدند. بسیاری از پرورش دهندگان آنها را به عنوان یک نژاد جداگانه به رسمیت نمی شناسند.
در اواخر سال ۱۹۵۰ گربه های پرشینی که از آمیزش این نژاد با نژاد گربه آمریکایی مو کوتاه (ASH) توسط پرورش دهندگان به وجود آمده بودند. یکی از پرورش دهندگانی که موفق شده بود قابلیت های این آمیزش (پرشین + موکوتاه امریکایی) را به خوبی نشان دهند و توانست با کسب نظر موافق CFA بتواند این نژاد از گربه را در جهان به رسمیت بشناساند و از آن با عنوان «اگزاتیک موکوتاه» یاد شود.
در آمریکا نیز تلاش های بسیاری شده بود که گربه پرشین نقره ای را با عنوان نژادی جداگانه به ثبت برسانند که در این تصمیم نیز ناموفق بودند. در استاندارد CFA پرشین نقره ای و طلایی به طور مشخص با عنوان ها نقره ای چین چیلا، نقره ای سایه ای، طلایی چین چیلا و طلایی سایه ای نیز تقسیم شده اند. چین چیلاهای موبلند دارای پوزه‌ای به مراتب کشیده تر، تنفسی آسان تر و اشک چشم کمتری نسبت به پرشین ها است. یکی از امتیاز‌های این نژاد داشتن رنگ چشمان سبز آبی یا سبز و در بچه گربه‌ها آبی و بنفش آبی می‌باشد.
