امروز دلم میخواد خیلی خودمونی و محاوره ای به دور از هر قانون و قواعدی حرف دلم رو بگم و درباره کسی حرف بزنم که جز انسانیت، آزادگی و سخت کوشی ازش ندیدم، اما حالا اسیر زندانه.
مجتبی اسماعیلی یا همون عمو نیما که میدونم توی ذهنش جز به آزادی مردم و مملکتش فکر نکرده و نمیکنه. درباره بزرگ منشی اون درباره خودم بارها گفتم که من الفبای محتوا و اون چیزی که امروز هستم رو مدیون اون هستم و حق معلمی به گردنم داره. کسی که بی هیچ چشمداشتی هر چیزی که از دنیای محتوا بلد بود رو در اختیار من قرار داد و همیشه پشتیبان تک تک همکاراش و دوستاش بود. یادم نمیاد که نیما جز خوبی ماها رو خواسته باشه و از تلاشی برای موفقیت تک تکمون دریغ کرده باشه. به جرئت میگم که ما هیچ کدوم هیچ وقت احساس نکردیم که یک رئیس بالا سرمونه، چون نیما همیشه حکم یک همراه، یک رفیق و یک پشتیبان رو برامون داشته.
نیما اسماعیلی همون انسان با شرفیه که سال ها برای کودکان محروم این سرزمین تلاش کرد و جلوی ظلمی که بهشون میشد سینه سپر کرد. کسی که فرزند شهیده، اما نه تنها از این عنوان سو استفاده نکرد، بلکه خون دل ها خورده تا بتونه کارآفرین باشه و دست انسان های دیگه هم بگیره.
جای یک همچین انسان آزاده ای زندان نیست...
جای هیچ آزاده ای زندان نیست...
