بسمه تعالی
امروز بعد از ظهر تصویری را دیدم که به کل از نابودی ویروس کرونا در کشورم ناامید شدم.هر چه فکر می کنم انسان با چه تفکری می تواند چنین کاری بکند و تا چه حد می تواند خودخواه باشد که سلامتی خود و دیگران را به خطر بیاندازد به نتیجه ای نمی رسم.
تلویزیون روزانه آمار کشته ها را اعلام می کند امروز 1 آبان ماه 306 نفر فوت شده اند.به اینکه این آمار بر طبق گفته ی کارشناسان مربوطه حداقل 2.5برابر آمار اعلامی است کاری ندارم.
اما به این فکر می کنم این که ما تا به حال زنده مانده ایم شانس آورده ایم.ما هم می توانستیم علی رغم ماسک زدن و شنا در دریای الکل یکی از آمار اعلامی تلویزیون باشیم و عزیزی را داغدار کنیم.
دروغ است اگر بگوییم همه آنهایی که جان باخته اند یا رعایت نکرده اند و یا به دلیل یک بیماری زمینه ای به دام مرگ گرفتار شده اند اما شاید این تنها تقلای ما برای زنده ماندن است که این روزها عده ای این را هم از یکدیگر دریغ می کنند و به راحتی با جان یکدیگر بازی می کنند.
یکی تولد می گیرد،دیگری مهمانی می رود،دیگری مسافرت می رود و... این ها تمامی ندارد.
نادانی است اگر بگویم همه اقشار جامعه توان استفاده از ماسک و الکل را دارند که قطعا این طور نیست.آن کسی که به نان شبی محتاج است را نمی توان سرزنش کرد.
من روی سخنم با توست تویی که می توانی و رعایت نمی کنی.حق الناس در این برهه ی خطرناک مگر غیر از این است که تو با رعایت نکردنت جان شیرین دیگری را بگیری و حتی ذره ای وجدانت در عذاب نباشد؟
آیا میدانی آن کس که به خاطر عدم رعایت تو بر تخت بیمارستان می خوابد شاید نخواهد بمیرد؟هیچ فکر کرده ای که شاید او تا واپسین لحظات به زندگی برای دیدن لحظه ای روی مادر و پدرش،معشوقش و حتی فرزندش چنگ زده باشد؟شاید او زندگی را حتی با همه شوک های عدد و رقم روزانه اش،غم هایش و... دوست می داشت و تو این حق را از او سلب کردی!
درست است که مرگ شتری است که بر در هر خانه ای می نشیند اما حق هیچ کدام از آنهایی که رفتند این گونه غریبانه رفتن نبوده...
ما که عمرمان در غم نان امروز و فردایمان گذشت پس حداقل دلیل مرگ یکدیگر نباشیم...
