اخیرا اجرای سقف وافل دارای مزایای فنی و اقتصادی می‌باشد که باعث استقبال گسترده جامعه مهندسین، سازندگان و در نتیجه گسترش کاربرد این تکنولوژی در صنعت ساختمان سازی شده است. از دیگر مزایای مهم سقف وافل آسانی اجرا و سازگاری اجرای این سیستم با شرایط فنی و اجرایی کشور در مقایسه با دیگر سیستم‌های مشابه سقف مانند سقف تیرچه بلوک، یوبوت، کوبیاکس، بابلدک، تیردال و پیش تنیده می‌باشد.
به عنوان مثال، مهم ترین مسئله در طراحی پارکنیگ، تامین تعداد مورد نیاز (و بیشتر) پارکینگ است که گاه تعداد ستون‌ها در سقف‌های معمولی، مانع تامین تعداد پارکینگ مورد نیاز می‌شود؛ اما با اجرای سقف وافل و کم کردن تعداد ستون، می‌توان در صدد رفع این مشکل برآمد و تعداد پارکینگ بیشتری را تامین نمود.
سقف‌های وافل که حاصل استفاده از قالب‌های وافل هستند، دارای انواع یک طرفه و دو طرفه می‌باشند که در ادامه به بررسی هر یک از آنها می‌پردازیم.
این سقف‌ها که در اثر استفاده از قالب‌های یک طرفه ایجاد می‌شوند دارای دو تکیه‌گاه می‌باشند.
تشابه این سقف‌ها با سقف‌های تیرچه یونولیت، در فرم و ظاهر آنها می‌باشد با این تفاوت که در سقف‌های تیرچه یونولیت، ضخامت سقف در تمام نقاط یکسان است و یونولیت‌ها داخل سقف باقی می‌مانند، اما در سقف‌های وافل یک طرفه، قالب‌ها ماندگار نبوده و از سقف خارج می‌شوند و در اثر این حرکت، سقف دارای حفره‌هایی می‌باشد.
قالب وافل دوطرفه بر خلاف قالب‌های یک طرفه، عمدتا مربعی شکل هستند و از چهارجهت تکیه گاه دارند.
این نوع سقف نیز با استفاده از قالب‌های غیرماندگار اجرا شده و به همین دلیل (خارج کردن قالب‌ها پس از استفاده) سقف‌های اجرا شده با این نوع قالب‌ها، به صورت حفره حفره می‌باشند.
قالب وافل یک طرفه برای همان طول دهانه هایی استفاده می شود که تیرچه یونولیت استفاده می شود. اما سقف وافل دوطرفه، برای دهانه های بزرگ (تا 15 متر) استفاده می شود.
این سقف‌ها علاوه بر ظاهر خاصی که دارند، از فرآیند اجرایی خاصی نیز پیروی می‌کنند.
روش اجرای این سقف‌ها تا حدودی مانند دال‌های بتنی (به عنوان مثال سقف کامپوزیت) می‌باشد اما با تفاوت که در سقف‌های وافل، دیگر خبری از تیرهای فرعی برجسته نیست.
اجرای سقف وافل به این صورت که ابتدا میبایست صفحه‌ای مسطح توسط جک، پروفیل و ورق‌های فولادی یا چوبی ایجاد شود تا بتوان قالب‌های وافل را برروی این صفحه قرار داد.
پس از چیدمان قالب‌ها، نوبت به آرماتوربندی سقف می‌رسد که در اینجا، آرماتوربندی هم نقش “مش” روی سقف را ایفا می‌کند و در عین حال، نقش تیرچه‌های یک طرفه یا دوطرفه‌ی بین قالب‌ها را نیز اجرا می نماید.
در اجرای سقف‌های وافل، علاوه مراحل اصلی که باید یکی پس از دیگری اجرا شود، نکاتی نیز وجود دارد که در صورت عدم رعایت آنها ممکن است اجرای کار با مشکل مواجه شود.
در این بخش از مقاله به بیان تعدادی از این نکات می‌پردازیم.
با توجه با اینکه ارتفع سقف‌های وافل نسب به سایر سقف بیشتر است، لذا گاها احتیاج است تا ارتفاع طبقه نیز افزایش یابد؛ در این صورت نیاز است که از جک‌های بلند استفاده شود.
افزایش ارتفاع جک ممکن است موجب کم شدن تعادل جک‌ها شود لذا پیشنهاد می‌شود که یا جک‌ها به یکدیگر مهار شود و یا از داربست‌های مدولار در پروژه‌های مرتفع استفاده شود.
قالب‌های وافل اگرچه همجنس بتن نیستند اما گاهی اوقات، پس از اجرای بتن ریزی، به بتن چسبیده و جدا نمی‌شوند. برای جلوگیری از این اتفاق و همچنین سهولت اجرای کار و افزایش عمر قالب، بهتر است قالب‌ها را پیش از استفاده روغن‌کاری کنید تا از چسبیدن به بتن جلوگیری شود.
سقف‌های وافل نیز مانند سایر سیستم‌های سازه‌ای، دارای آیین نامه‌ها و ضوابط خاصی می‌باشند که طراحان و مهندسان مجری، طبق این آیین‌نامه‌ها، اقدام به اجرای این سقف‌ها می‌کنند.
یکی از مهم‌ترین مواردی که در استانداردهای سقف وافل و اجرای این سقف‌ها مطرح است، رعایت استانداردهای آرماتوربندی است که نقش مهمی در مناطق تحت برش دارد.
اجرای آرماتورهای متعامد تحتانی و فوقانی در سازه‌ی سقف‌های وافل و همچنین آرماتورهای تقویتی، میبایست دقیق طبق نقشه انجام شود؛ همانطور که در تصویر زیر مشاهده می‌شود، در اطراف ستون‌ها که امکان برش پانچ وجود دارد، آرماتوربندی و بتن ریزی در ضخامت کل سقف انجام شده و از قالب استفاده نشده است.
همانطور که گفته شد سقف‌های وافل می‌توانند به دو شکل یک‌طرفه و دوطرفه طراحی و اجرا شوند و هر کدام از این سقف‌ها می‌توانند کاربردهای ویژه‌ای داشته باشند. به صورت کلی سقف وافل می‌تواند کاربردهای متعددی داشته باشد که مهم‌ترین آنها شامل موارد زیر هستند:
• اجرای سقف فرودگاه‌ها
• سقف ایستگاه‌های مترو
• اجرای سقف سالن‌های سینما و موسیقی و …
• سقف‌های با بیش از ۱۲ متر دهانه
• اجرای سقف‌هایی که وزن و فشار زیادی روی آنها نیست
• سقف‌های ساختمان‌های مسکونی، اداری، تجاری و صنعتی و …
اجرای سقف وافل را می‌توان به دو روش انجام داد. روش معمولی که همیشه استفاده می‌شود یا همان روش تخت در مقابل روش مدولار. روش تخت را در 6 مرحله انجام می‌دهند. در گام نخست باید به دنبال داربست یا پایه‌هایی برای ایمن سازی یا همان پایه‌های اطمینان باشید. جک یا اسکافلد می‌تواند گزینه مناسبی باشد. لازم است سطح صاف و یکدستی وجود داشته باشد که بری این کار هم می‌توان از قالب فلزی استفاده کرد و هم پلای وود کار شما را راه می‌اندازد. گام سوم بررسی نقشه محاسبات است. باید بدانید که باید دقیقا در چه نقاطی قالب‌ها را قرار دهید. در مرحله بعدی نوبت به آرماتور بندی و سپس بتن ریزی فرا می‌رسد. پیش از آنکه قالب‌ها را باز کنید باید آنچه برای تسطیح سطوح قرار داده بودید مانند پلای وود یا قالب فلزی را باز کنید. اجرای معمولی سقف وافل ایمنی بالایی برای کارگران و مهندسان دارد و سوانح حین کار را به مقدار قابل توجهی کاهش می‌دهد. سرعت اجرای کار هم بسیار بالاست و بتنی که پس از کار از قالب نمایان می‌شود کیفیت بالایی دارد.
در روش مدولار پس از آنکه پایه‌های اطمینان را در فاصله‌هایی مشخص قرار دادید باید زیر سازی انجام دهید و این زیرسازی به وسیله قوطی انجام می‌شود. پس از زیرسازی قالب وافل را باید مستقیم روی قوطی‌ها قرار داد. پس تفاوت با روش معمولی در استفاده از قالب فلزی یا پلای وود است که لزوم استفاده از آن را حذف می‌کند در عوض نیاز خواهید داشت که توجه بیشتری حین اجرا به فرآیند کار و تطبیق با محاسبات داشته باشید. این روش برای دهانه‌های متعارف مناسب‌تر است و اگر دهانه‌ها از نُرم خارج باشد توصیه می‌کنیم از همان روش معمولی استفاده کنید.
اجرای سقف‌های وافل یک روش نوین و نسبتا ساده است که در مقایسه با روش‌های سنتی نیازی به تجهیزات خاصی ندارد و با همان ابزارهای سقف بتنی قابل اجراست. مزیت این روش سهولت و سرعت اجراست که باعث اقبال و جلب نظر مهندسین و سازندگان ساختمان به این سقف‌ها شده است. تنها نکته‌ای که در اجرای سقف وافل باید در نظر داشت این است که به دقت از نقشه‌های ساختمان پیروی کنید و ظرافت‌های قالب‌برداری را رعایت کنید.
منبع: https://sahandsazeh.co/
