منفی گرایی محصول تکامل است - نوعی ماشین نجات بخش . مغز ما به گونه ای برنامه ریزی شده که دائما به دنبال تهدیدها باشد . بنابراین منفی گرایی عملا ما را زنده نگه می دارد . مثبت اندیشیدن در طبیعت انسان نیست - بلکه زاده فرهنگ است .به سرعت به قرن بیست و یکم بیاییم حالا دیگر مثبت اندیشی تبدیل به یک صنعت چند میلیارد دلاری و بخش جدایی ناپذیر فرهنگ غربی شده است . مثبت گرایی همه جا حاضر است و به عقیده ویتنی گودمن این نوع اندیشیدن نه تنها ما را خوشحال نمی کند . بلکه در حقیقت - بسیاری از ما را بیچاره می کند .
مارپیچ شرم : دل مشغولی بیش از حد به شاد بودن و مثبت اندیشیدن دیگر جوابگو نیست .
این نتایج مطالعات اجتماعی عمومی (GSS) نشان می دهد که از سال ۱۹۷۲ هیچ تغییر و تحولی در میزان شاد بودن رخ نداده است . از سویی زندگی در جامعه ای که بر پایه مثبت اندیشی شکل گرفته است بسیار طاقت فرساست. در مواجهه با عواطف منفی و موقعیت های سخت که بخش طبیعی زندگی به شمار می آیند -دشوار بتوان همواره و همیشه مثبت بود .
گودمن اغلب مراجعه کنندگانی را می بیند که در حال دست و پنجه نرم کردن با چنین کشمکش هایی هستند .
زنی به نام توری یکی از آنهاست او به طرز وسواس گونه ای برای خود یک لیست قدردانی روزانه درست کرده است و آینه ای که در خانه اوست مملو از یادداشت هایی است که به او یاد آور می شود چه زن فوق العاده ای است .
هدف او از درمان ((شادبودن)) است . توری فکر می کند که باید خوشحال باشد و تمرینات او برای مثبت بودن باید جواب بدهند - اما این طور نمی شود . بلکه علی رغم تلاش هایش - او اغلب غمگین یا تحت فشار و استرس است و طبعا از این مسئله احساس گناه می کند . کجای کار می لنگد . چرا نمی تواند همیشه خوشحال باشد . تلاش توری برای رسیدن به خوشحالی او را از پا در آورده است . او حتی به گودمن گفته است که احساس یک بازنده را دارد .
اجبار به مثبت بودن :در حقیقت شما را ناخرسند می کند . وقتی مثبت گرایی جنبه تحمیلی پیدا می کند - اغلب منجر به احساسی در افراد می شود که ویتنی گودمن آن را ((مارپیچ شرم)) می نامد .
