بسم الله الرحمن الرحیم
روزها از پس هم می گذرند. هفته های نهایی ترم نیز می گذرد. نزدیک به انتهای ترم هفتم شدیم. دیگر خبری نیست. از دانشگاه امام صادق (علیه السلام) که بخشی از هویت او شده بود. نهادی که برای او پدری می کرد. در کنار پدر مهربان خود، چندین پدر دیگر داشت. مسلم است که بدون دانشگاه امام صادق (علیه السلام) نیز به حیات علمی خود ادامه می دهد. اما با گذشته بسیار متفاوت تر شده است.
کسی که پشت جلودار خود قدم می گذاشت. الآن روزها و ماه ها از پس هم می گذرند. در حالی که نمی داند به کجا و چطور در تاریکی قدم می گذارد. این حال و روز این لحظات او شده است. علاقه ی او به دانشگاه و دوستان کاستی ناپذیر است. اما این روزها در زندان یا دانشگاه مجازی لحظات خود را می گذراند. بله نیاز به دیدن پدر مهربان خود دارد. بدون وجود برادرانم این حیات روزانه ی من مثل گذشته ها نیست.
