در فیلم بوهمین راپسودی ( حماسه کولی) صحنه‌‌ای وجود دارد که فردی و گروه توضیح می‌دهند که چگونه سعی داشتند پیرو سنت‌ها و قواعد پیشین موسیقی نباشند. موسیقی آن‌ها بی‌شک به آن صورت نبود، اما فیلمی که در مورد آن‌هاست به صورت پیش فرض و الگو پذیر از قواعد دیگر فیلم‌های بیوگرافی که در مورد یک ستاره راک است، پیروی می‌کند. این بدان معنی نیست که سرگرم کننده نیست که اغلب بسیار سرگرم کننده است؛ اما مثل خواندن آهنگ‌های کویین به صورت کارائوکه (این دستگاه از یک میکروفون و یک نمایشگر تشکیل شده است، که صدا را ضبط کرده و همچنین قادر به پخش موسیقی های بدون کلام میباشد) است. فیلم قدرت خط پایانی خود را از کاریزمای شخصیت و اجرای پرانرژی رمی مالک (برنده جایزه اسکار) در نقش فردی مرکوری می‌گیرد نه به لطف هر چیز ویژه‌ای که فیلم از رمان اقتباس کرده باشد.
بوهمین راپسودی(حماسه کولی) کاملا وابسته به شخصیت فردی مرکوری و بازی رمی مالک در این نقش است که چیزی فراتر از اجراهای پیشین‌اش مخاطبش را میخکوب می‌کند. در زندگی خارج از صحنه اجرا با تلفیق تقابل آسیب پذیری و محبوبیت اجتماعی او روبه‌رو هستیم. مالک در اجرا از سوی دیگر هم بازی‌های خود گویلیم لی (در نقش برایان می)، بن هاردی (در نقش راجر تیلور) و جو مازلو (در نقش جان دیکون) همه کسانی که لحظات درخشانی را علی رغم نقش کوتاهشان رقم می‌زنند دریافت کرده است. آلن لیچ نیز پرتره بسیار باورپذیری از پل پرنتر دستیار سابق و مدیر برنامه فردی خلق کرده است. مشاجره پول و فردی ظاهر بدی از آن‌ها در فیلم می‌سازد.
فیلم توسط برایان سینگر سازنده مردان ایکس کارگردانی شده کسی که در اواخر پیش تولید جایگزین ادی ایگل (خالق دکستر) شد. با این حال چیزی که ما با آن روبه رو هستیم نمونه‌ای از فیلم‌هایی در مورد گروهی از سبک راک با رویکرد مهمی به بیوگرافی موزیکال است که هر به روایتی قابل انتظار در طول مسیرش نشان اختصاصی می‌دهد. نقاط برجسته، واکنش‌ها در کنسرت‌ها و تعداد زیادی برش‌های مونتاژ این امر را در کنار نحوه ساختن برخی از مهم‌ترین آهنگ‌های گروه رقم زده‌اند. فیلم یک بیوگرافی قصه گو همچون رساله گروه نیز می‌تواند شناخته شود.
همه چیز از ملحق شدن فردی به گروه و ارتباط با یکدیگر خیلی سریع و روان به تصویر کشیده می‌شود و فیلم فوکوس خود را بر لحظاتی می‌گذارد که فردی در اوج شهرت اسیر مواد و مشروبات الکلی بیش از حد می‌شود و تصمیم بر جدا کار کردن نیز دارد. ضعف در نحوه روایت درام و تضاد در لحن بی‌شک فیلم را برای تبدیل شدن به یک اثر خوب دور کرده است. در برخی قسمت‌ها به نظر می‌رسد اطلاعات کمی داده و همان موضوعات روشن مجدد روایت شده است. شاید این خواسته می و تیلور بوده که از میراث گروه کویین و مرکوری محافظت کنند.
فیلم بوهمین راپسودی(حماسه کولی) هرگز به اندازه کافی عمیق نمی‌شود تا بتواند درک درستی از چیزی که فردی مرکوری یا هم گروهی‌های او در موسیقی به عنوان نشان خود باقی گذاشته‌اند، ارائه دهد. ما فقط موارد اساسی و پایه را در مورد فردی و گروهش می‌بینیم، عمدتا تنها ستایشی از خصیصه‌های فردی، برایان می گیتاریست، راجی تیلور درامر و جان دیکون نوازنده گیتار باس را شاهدیم و گویی هر عضو گروه آن‌قدر اهمیت ندارند و قرار نیست شخصیت‌ها در درام توسعه پیدا کنند. صحنه‌های کوتاه و قابل توجهی نیز از زندگی فردی و خانواده‌اش در مقام مهاجر در فیلم وجود دارد، روابط تنگاتنگی که با پدرش داشت و نژادپرستی که گاه و بی‌گاه با آن دست و پنجه نرم می‌کردند؛ اما به طور عمده بوهمین راپسودی خیلی سریع از این گذشته به اواخر دوره کاری فردی می‌رسد.
در بین روابط فردی فیلم به طرز قابل توجهی به رابطه او با مری آستین (لوسی بوینتون) که پیش از شهرتش کنارش است و حتی روابط عاشقانه‌ای دارند تمرکز می‌کند. مری رابطه‌ای عاطفی برای فردی دارد و او را به جلو حرکت می‌دهد همان‌طور که در فیلم می‌بینیم تاثیر عمیق‌تری بر فردی داشته است. زندگی جنسی مرکوری بسیار گذرا تا پیش از ماجراجویی رومانتیکش با جیم هاتن (آرون مک کوسکر) نشان داده می‌شود کسی که در شش سال آخر زندگی مرکوری با او زندگی کرد و در هنگام بیماری به پرستاری از او پرداخت و در هنگام مرگ مرکوری هم در بالین او حاضر بود. فیلم روابط او با جیم و ماری را و رسیدن به آن‌ها را گسترش نمی‌دهد به خصوص در مورد جیم که دو کتاب در مورد فردی نوشته است. بوهمین راپسودی بیشتر علاقمند است به سفر فردی برای یافتن عشق بپردازد تا پس زمینه‌ای از این روابط ارائه دهد.
فیلم بوهمین راپسودی یک اثر سرگرم‌کننده اما کاملا سطحی است. می‌توان گفت که این اثر سعی دارد خیلی معمولی و بی‌خطر عمل کند تا اینکه در تلاش باشد تا همانند موضوع فوق‌العاده مهم و بزرگش، جسور و بی‌پروا باشد. این فیلم در نهایت روی جاذبه و کشش عملکرد رامی ملک در قالب فردی مرکوری و همچنین جذابیت گروه کویین و موسیقی‌های دوست‌داشتنی برای پوشاندن نقاط ضعف فیلمنامه و روایت داستان تکیه کرده است.
