یک مادر از لحظه ای که حامله می‌شود، تا وقتی بچه را بدنیا می‌آورد، نه ماه فرصت دارد تا هم از لحاظ روانی و هم جسمی آمادگی مادر شدن را پیدا کند. در انتها جنینی که از یک سلول رشد کرده و حالا انسان کاملی شده، دقیقاً مثل عضوی از بدن مادر می‌شود و وقتی بدنیا می‌آید انگار عضوی از بدن مادر جدا می‌شود. مادر دقیقاً این حس را دارد: پاره تن! و این حس تا ابد هست. لذا توجه و اهتمام مادر به نیازهای جسمی فرزند هیچگاه کمرنگ نمی‌شود. تحمل ندارد خاری بپای فرزندش برود. ( توجه دارید که به استثنائات کاری ندارم ) . یک مادر از لحظه بدنیا آمدن فرزند حتی باید مواظب غذا خوردن خود باشد. تا به مصلحت شیرخوار باشد. یعنی اساسی ترین نیاز فیزیولوژیکی مادر به فرزندش گره می‌خورد.
پدر این فرصت نه ماهه را ندارد. بعلاوه، سهم پدر در وجود مادی فرزند چقدر است؟ اما، یک پدر فهیم این خلاُ را با حضور روانی پررنگتر در کنار مادر و فرزند جبران می‌کند. درست است که آن ارتباط جسمی را ندارد اما می‌تواند و باید در بعد روانی و عاطفی سهم عظیمی ایفا کند. پدر باید در سبک زندگی، عادات ، عقاید و رفتارهای خود دقت مضاعف کند و بفهمد که چقدر می‌تواند در الگوسازی برای فرزندش نقش آفرین باشد. رفتارها و عقاید مسموم خود را تضعیف و رفتار های مثبت خود را تقویت کند. نقش پررنگ خود را در روان فرزند ببیند. اما واقعی اینست که بسیاری از پدران تا سالهای متمادی اصلا متوجه نمی‌شوند که پدر شده اند! و تنها نقش خود را در تامین مخارج فرزند خلاصه می‌کنند! اینها پدران اصطلاحاً غایب هستند، که گرچه ظاهراً حضور فیزیکی دارند اما بصورت واقعی در زندگی فرزند خود غایبند. و همه بار تربیتی و پرورشی را بر عهده مادر می‌گذارند . حتی گاهی کارهایی می‌کنند که روشهای تربیتی مادر را خنثی می‌کند. و فاجعه بارتر آنکه بعضی ها وقتی هم که میخواهند بخیال خودشان نقش خود را بدست گیرند ، به انکار و تضعیف نقش مادر روی می‌آورند.و با این کار میخواهند خودشان را پررنگ کنند. اینگونه پدران بزرگترین ظلم را در حق فرزندان خود می‌کنند. لذا می‌گویند درست است که اگر تربیت ده قسمت باشد ، نه قسمت آن دست مادر و یک قسمت آن دست پدر است. اما اهمیت آن یک قسمت از همه آن نه قسمت بیشتر است و آن تاُیید و تقویت مادر در ذهن فرزند است. البته این بمعنای نداشتن اختلاف نظر شخصی در اصول و شیوه ها با مادر نیست. بدیهیست به این معناست که باید اختلافات را در خفا برطرف کرد و در پیشگاه فرزند همسو و تقویت کننده بود تا نتیجه بدهد.
پس پدر بودن خیلی سخت است . شاید حتی سخت تر و فراگیر تر از مادر بودن. چون هم باید پدر خوب باشد برای فرزندش ، هم مرد خوب برای همسرش!
روز پدر بر تمامی پدران و مردان اینگونه مبارک!
