با ذهنت مهربون باش

ذهن آدم مثل رودخونه می‌مونه و افکار ما مثل الواری که رو رودخونه شناورند، وقتی رد می‌شن با هر کدوم چند لحظه بمون و برو سراغ فکر بعدی.
فکر کن یه بچه داری که یهو یه چیز ناراحت کننده مطرح می‌کنه.
مثلا سر میز شام یهو میگه مامان ما هم می‌میریم!
تو نه باید ایگنورش کنی طوری که فکر کنه بهش بی توجهی و یا مهم نیست و نه باید زیادی روی اون مسئله مانور بدی که ذهن بچه بیشتر درگیر بشه.
پس شاید چند جمله هم درباره‌اش حرف بزنی و بعد موضوع رو عوض کنی!
با ذهنت مهربون باش. فکر کن بچه‌اته.
آیا اگه بچه‌ات بهت بگه ترسیده، بهش میگی غلط کردی، خاک تو سر ترسوت؟ یا در آغوش می‌گیریش؟
اگه بگه من زشت و احمقم آیا تو تأیید می‌کنی و یادآوری می‌کنی چه کارای احمقانه‌ای کرده یا بهش جرأت می‌دی و نکات مثبتشو یادآوری می‌کنی؟
پس چرا با ذهن بیچاره خودت این‌طوری می‌کنی؟