یکی از سوالهایی که بارها از من پرسیده شده، اینه که:
«ما بچهمونو خیلی دوست داریم، اما نگرانیم که زیادی محبت کردن باعث لوس شدنش بشه. واقعاً اینطوره؟»
جواب کوتاه اینه: نه! محبت خالصانه و بدون شرط، هیچوقت بچه رو لوس نمیکنه.
اما...
چیزی که باعث لوس شدن بچه میشه، محبت بدون مرز و بدون چارچوبه.
وقتی هیچ نهای نمیگیم، وقتی بهجای همدلی، تسلیم میشیم، وقتی بهجای درک نیاز کودک، فقط نیازشو فوری برطرف میکنیم... اونوقته که تربیت تبدیل میشه به لوسکردن.
محبت واقعی یعنی:
درک کردن بدون باج دادن
شنیدن بدون حلکردن فوری همه مشکلات
در آغوش گرفتن، حتی وقتی به کودک نه گفتهایم
فرزند ما به عشق نیاز داره، اما همزمان به چارچوب، مرز، و قاطعیت هم.
پس نه محبت زیاد مشکلزاست، نه نهگفتن بیاحساس.
رمز تربیت سالم، تعادل بین عشق و مرزه. همون چیزی که بهش میگن:
والد مقتدر، نه مستبد؛ نه سهلگیر.
شما چه تجربهای دارید؟
تا حالا شده احساس کنید زیادی محبت کردید و بعدش نتیجهاش براتون سنگین بوده؟
برام بنویسید. خوشحال میشم بخونم.
