شاید هیچکس کلمه ای از نوشته های منو نخونه ،برام مهم نیست من مدت ها پیش سکوت رو انتخاب کردم حقیقتا هرگز از سکوت پشیمون نشدم ولی از حروف چرا
من افکارم رو برای خودم نگه میدارم تمام چیزی که میخوام یک زندگی آرام و چند برگه ای کاغد و خودکار و یک بالشته . من حتی در خودم هیچ نیازی برای غذا خوردن نمیبینم هیچ نیازی برای محبت توی قلب یک انسان نمیبینم زجر عمیقم رو درون قلبم نگه میدارم درد من به اندازه کلماتم ارزشمنده و چیز های ارزشمند من همیشه درون قلبم .چند ماهی میشه به خودم میگم فقط به زنده موندن ادامه بده .اما اون شخص داخل آینه که از نگاه کردن بهش هراس دارم ازم میپرسه چرا .
