اوالقاسم منصور بن حسن فردوسی شاعربزرگ حماسه سرای ایران درقرن چهارم وپنجم.وی درحدودسال۳۲۹هجری( ٩٤٠میلادی)در قریه《باژ》 ازقراء( طابران)طوس در خانواده ای ازطبقه دهقانان ولادت یافت.ودرجوانی شروع به نظم بعضی ازداستان های قهرمانی کردتاحدودسال۳۷۰هجری(۹۸۰میلادی)بعداز اطلاع از قتل دقیقی که نظم شاهنامه را آغازکرده وناتمام گذاشته بود،به نظم شاهنامه ابومنصوری همت گماشت.ودرسال۳۸۴هجری(۹۴۰میلادی)آن را به پایان بردسپس فردوسی مطالبی راازماخذدیگر،ماننداخباررستم واخبار اسکندروبعضی داستان های پراکنده،برشاهنامه خودافزون وآن را به سال۴۰۰و۴۰۱هجری(۱۰۱۰میلادی)به پایان برد.هنگامی که ثروت خود راصرف شاهنامه کردوازتهیدستی به جان آمدبه فکرتقدیم شاهنامه به محمودبن ناصرالدین سبکتکین افتادوبوسیله ابوالعباس فضل بن احمداسفراینی،نخستین وزیرسلطان محمود،به درباراو معرفی شد،اماپس ازعزل ابوالعباس یابه علل دیگرکه ازآن جمله تشیع فردوسی وتعصب محموددر مذهب تسنن بودو به علت مدح فراوان ازشاهان ایران،مورد بی مهری سلطان قرار گرفت،چنانکه محمودبر خلاف عهدخودبه جای یک دیناردر برابرهر بیت یک درم به اودادواین امرموجب رنجش فراوان فردوسی گشت واز غزنین به خراسان عزیمت کرد وشش ماه در خانه اسمعیل وراق ،پدر《ازرقی》شاعر،ماندواز انجابه طبرستان رفت وبه خدمت سپهبد شهریار از آل باوند رسید ومحمودرا هجو کرد.فردوسی از مازندران به خراسان بازگشت ودرمولد خودبسر برد تا به سال۴۱۱یا۴۱۶بدرودزندگی گفت. گویند وقتی سلطان محمود انعام وصله شاعر را فرستاد که جنازه اورا به گورستان می بردند. شاهنامه اثر معروف اوست که در شماربهترین آثار حماسی جهان است.
این اثربزرگ که حدود پنجاه هزاربیت دارد،منظومه ایست در شرح تاریخ ایران از قدیمی ترین دوران تا حمله اعراب در قرن هفتم میلادی که شامل قسمتهای اساطیری وداستانی وقسمت تاریخی است.
