ما بدهکاریم
به هم نه ولی باهم بدهکاریم
به یک نفر
به خالق آسمان و زمین
به خالق هر چه که هست هر آنچه که نفس میکشد
به معبودمان
که ما را جان بخشید
اما ما چه کردیم؟
اصلا یادی کردیم؟!...
گفتیم او هم همین جا در کنار ما هست؟..
هر کار که خواستیم کردیم
دل شکستیم
رنجاندیم
و در آخر گفتیم توبه
تمام کردیم همه ی گناهمان را
اما چندی نگذشت که دوباره شروع شد
انسان است دیگر
طبیعتش این گونه است
وقت ناخوشی و غم یاد خدا می افتد
وقت خوشحالی حتی
به وجودش اعتقاد هم نداریم
فارغ از اینکه او شادی را به ما داده
بعد گله مند می شویم
و دنبال مقصر می گردیم
که چرا این طور شد
برای بی تقصیر شدن خود
یکدیگر را مقصر می کنیم
نمیدانیم که مقصر خود ما هستیم
همه ما به نوعی مقصر هستیم
همه ما خدا را فراموش کردیم
یک بیت شعر کردی هست که میگه:
تو چَم ناشتو اَر ناموس کَس
اَر کسی نَزانَه ولی خدا هس
معنیش اینه که:
تو به ناموس مال و اموال کسی چشم نداشته باش
اگه کسی ندونه، خدا از همه چیز آگاهه
این یه بیت به خوبی میتونه وجود خداوند رو توصیف کنه!
