این موضوع واقعاً شگفت‌انگیز است که چطور انسان‌ها با پذیرش استانداردهای یکسان برای انجام پژوهش و گزارش نتایج آن توانسته‌اند در علم انباشت حاصل کنند و گفتمانی را به وجود آورند که حاصل همکاری تمامی انسان‌ها در سرتاسر دنیا بوده است. این گفتمان کاملاً آزاد و جهانی است و ابداً کوچکترین دلبستگی به «استبداد» یا «فاشیسم» (از هر نوع خود) به آن راهی ندارد. نه قرار است یک ایدئولوژی خاص توسط آن تبلیغ و حمایت شود و نه قرار است عده‌ای از شرکت در آن بخاطر نژاد، عقیده، ملیت، قومیت، طبقه اقتصادی، جایگاه اجتماعی و ... محروم شوند. آنچه قدرت دارد «عقل» و «استدلال» است و «شواهد قابل اعتماد» و نه «نهاد سیاسی» یا «نیروی نظامی». این گفتمان هدفی فراسوی هر فرد دارد. اگر افتخار یا دستاوردی به دست آید، گفتمان به آن رسیده است و نه یک پژوهشگر خاص و سرمنزل غایی و شوق اساسی آن «بهروزی بشر» است در کلی‌ترین معنای خود و نه چیز دیگری. بنابراین شایسته است این خرد جمعی را ارج نهیم و همه رویکردی مشابه در دیگر حوزه‌های زندگی خود داشته باشیم.
