برخی انسان ها چونان صخره ی سترگی در دل یک آبشارعظیم هستند که هیچ غم ورنج وسختی رابه پیکرخودراه نمیدهند.آن هابهترازهرکسی بازی دنیا رادرک کرده اند.«اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ».برای همین وقتی خبر شهادت عزیزترین نزدیکان خود را می شنوندذره ای تردید به دل طوفان زده ی خود راه نمی دهندوخون های خود رامتواضعانه به آسمان تقدیم میکنند.
البته گاهی دیگر قربانی برای تقدیم کردن به ملکوت نمی ماند.
برای همین یا باید مثل حسین ابن علی به دل قتلگاه بروی یا این که مثل هنیه
در رویای آزادی،
شهادت را برگزینی!
