خیلی دوست داشتم این حرفها رو تو چنین فضایی بنویسم، جایی که کاربرها کم هستن و اهل قضاوتِ بی دلیل نیستن... فضایی که میشه راحتتر واقعیت ها رو گفت، بدون ترس از برچسب خوردن! خب، بریم سراغ اصل مطلب:
پول قفلِ درهای بسته رو باز میکنه… قفلِ درمان، قفلِ آرزوها، حتی قفلِ آبرو! نمی یخوام بگم زندگی فقط پوله، ولی تو دنیایی که نفسها به عددِ حساب بانکی گره خورده، نداشتنش یعنی دست وپا زدن تو باتلاقِ بنبست ها.
مثلاً همین درمان رو نگاه کن! وقتی آدم مجبوره ماهها تو صفِ عمل بمونه، یا خونه اش رو بفروشه تا تو بیمارستانِ خصوصی جا بگیره، پول دیگه یه انتخابِ لوکس نیست… یه ضرورته! یا بچه ای که استعدادش تو هنرِ نقاشیه، ولی بهخاطر هزینه های کلاس، مجبوره آرزوهاش رو خاک بگیره… پول اینجا یعنی فرصتِ تبدیلِ استعداد به واقعیت.
ازدواجم که دیگه خودش یه دنیاییه… وقتی هزینه های تالار، مهریه و اجاره از عشق هم سبقت میگیره، پول تبدیل میشه به شرطِ اولِ تشکیلِ خانواده. نه بخاطرِ تجمل، بلکه بخاطرِ امنیتِ روانی که میتونه بیاره. حتی نیازهای ساده تر، مثلِ یه خونه ی کوچیک یا یه شغلِ شرافتمندانه، گاهی فقط با پول ممکن میشن.
پول حتی تو نگاهِ جامعه هم تأثیر داره. آدمِ بی پول رو شاید تحقیر نکنن، ولی بی اعتنایی کنن… پولدارم شاید پشتش غیبت بشه، ولی حداقل تو جمعیت بهش فضا میدن. این ناعدالتی رو نمیشه انکار کرد، ولی تقصیرِ پول نیست… تقصیرِ نگاهیه که پول رو معیارِ ارزشگذاریِ آدمها کرده.
حتی تو جلوگیری از ناهنجاریهاپول تأثیرداره… آدمی که پول داره، کمتر مجبور میشه دست به کارهای خطرناک بزنه. پول میتونه امنیت بخره… هم جسمی، هم روانی. ولی این به معنای تأییدِ بی عدالتی نیست. مشکل اینجاست که تو یه جامعهی ایده آل، پول نباید تنها راهِ نجات باشه… ولی تا وقتی تحصیلِ باکیفیت، درمانِ سریع و شغلِ مناسب برای همه فراهم نیست، پول تنها راهِ موندن تو بازیِ زندگیه.
پ.ن:
درسته که باید تلاش کنیم پول دربیاریم، ولی نه از راههای خلاف! انسان پول رو میخواد تا آرامش بگیره… قرار نیست تو این مسیر، آرامشش رو بده تا پولدار بشه. پولِ حرام، مثل بارانِ سمی میمونه… ظاهراً نجاتت میده، ولی تو باطن، ریشهِ وجودت رو میسوزونه.
