یکی از وجوه افتراق دولت جمهوری اسلامی با دولت طاغوت آن است که در رژیم شاه کسی احساس موجودیت سیاسی نمی‌کرد و به همین دلیل در اولین روزهای شروع انقلاب همه رفتند و کسی برای دفاع از رژیم شاه باقی نماند.به عبارت دیگر،مشارکت سیاسی در رابطه با رژیم شاه وجود نداشت.اما در جامعه ی اسلامی ما هم اکنون بسیاری از گروه ها را میتوان یافت که جزئی از این مجموعه هستند و با این مجموعه عجین شده اند.ممکن است در مورد این مجموعه مشکلات و ایراداتی هم داشته باشند اما در نهایت خود را جزئی از نظام می دانند.درجه مشارکت سیاسی که امروز در ایران وجود دارد نسبت به گذشته بی سابقه بوده است.مورد بعدکه از مشارکت سیاسی نیز مهم تر به شمار می رود،این است که انقلاب ایران صرفا یک پدیده سیاسی نیست.این طورنیست که قدرتی مضمحل شده باشد و قدرتی دیگر سرکار آمده باشد.آنچه در ایران به وجود آمده یک ایدئولوژی احیاشده است که در چهارچوب سیاسی قرار گرفته است.به عبارت دیگر،حتی بسیاری از افرادی که با نظام جمهوری اسلامی ارتباطی ندارند از لحاظ دینی و ایدئولوژی یک ارتباط بین خود و نظام احساس میکنند.به سخن دیگر،رژیم اسلامی ایران برای بسیاری از ایرانیان با مذهب و اعتقادات دینیشان آمیخته شده است و ویژگی منحصر به فرد رژیم جمهوری اسلامی این است که با بسیاری از افراد جامعه ی ما یک پیوند روحی و معنوی برقرار کرده است.به عبارت دیگر،مردم حکومتشان را مدافع و سر سپرده ی اسلام می دانند.
