استفاده از مصالح نوین در صنعت ساختمان چه معایب و نگرانی هایی را به همراه دارد؟

با ظهور سبک های جدید معماری به ویژه سبک های نمای رومی و مدرن ساختمان ها و پیشرفت تکنولوژی ، هر چند که مزایای بسیاری داشت اما پیوند جامعه را با فرهنگ های قدیمی ، سنت ها و گذشتگان از هم گسست و مضرات و نگرانی هایی را در حوزه معماری پایدار به همراه داشت که در ادامه به شرح آن ها می پردازیم :

نگرانی های صنعت ساختمان در قرن نوزدهم : آنچه که در قرن نوزدهم در اولویت و پر اهمیت می نمود بازدهی و سود فراوان به هر قیمت ممکن و موثر بودن و کارایی بود . به دلیل اینکه سرعت در تولید ، پیشرفت سریع کار ، زندگی ماشینی و بسیاری عوامل دیگر از دغدغه های این قرن به حساب می آمد ، مصالح و متریال های نوین در صنعت ساخت و ساز وارد شد و آهن ورزیده ، فولاد و بتن مسلح به وفور تولید و عرضه شد و باعث انقلاب مدرن در صنعت ساختمان و معماری گشت . اما در کنار این پیشرفت ها ، مصرف بی رویه انرژی و اتلاف بیهوده آن هم در زمان تولید این مصالح و هم در هنگام استفاده و بهره برداری از آن ها کم کم توجه بشر را به خود جلب کرد و مصرف بی رویه منابع اولیه انرژی و مصالح بدون در نظر گرفتن آینده ، صدمات جبران ناپذیری وارده به زمین ، رشد شهرنشینی ، تخریب اکوسیستم ها ، از بین رفتن تدریجی محیط طبیعی ، منابع اولیه و عوامل بسیار دیگری را می توان باعث ایجاد نگرانی و تهدیدی جدی علیه محیط زیست و نسل آینده برشمرد .

• نگرانی های صنعت ساختمان در قرن بیستم : در قرن بیستم چیزی که بیشترین تمرکز روی آن انجام شد ، مسئله نگهداری از ساختمان های ساخته شده با مصالح نوین بود . ساختمان هایی که با زحمت طراحی و اجرا می شدند نه تنها جواب توسعه هایی آینده نظیر تغییرات کاربری یا تغییرات ظرفیتی را نداشتند و بالاجبار محکوم به تخریب یا تغییر در ساخت بودند . بلکه توسعه روز افزون شهری و گسترش علوم و فنون ، نیاز به ساختمان های با عمر طولانی را خواستار بود که بتواند در طراحی های شهری سال ها فعالیت کنند . مجموع این عوامل نیاز به انتخاب مصالح مناسب را بسیار حائز اهمیت نمود و ضروری بود که برای نگهداری از بنا و به ویژه سازه آن که بار ساختمان و معماری را به دوش می کشید برنامه ریزی گردد و عمر مفید مصالح همچنین انتخاب نوع مصالح مناسب و هماهنگ با اقلیم منطقه را مورد توجه قرار دهند .

• نگرانی های صنعت ساختمان در قرن بیست و یکم : از گذشته تا به امروز مایان زندگی معماری یا مرگ یک بنا ، بسیار مسئله حیاتی و بزرگی می باشد و نکته ی مهم بازگشت این مواد و مصالح به چرخه های محیط زیست و بازیافت و استفاده دوباره از آن ها است . در اکثر موارد ، هنگام طراحی نقشه های ساختمانی توسط مهندسان و طراحان بنا ، برای زمان تخریب ساختمان های شهری و غیر شهری و انتخاب مصالح با توجه به قوانین و ملزومات و استانداردها ، برنامه ای از سوی طراحان برای بازگشت مجدد مصالح ساختمانی به محیط زیست یا مصرف مجدد آن ها در موارد دیگر ساختمانی محاسبه و پیش بینی نمی شود و به ناچار مواد حاصل از تخریب ساختمان ها ، به عنوان زباله های صنعتی و ساختمانی غیر قابل بازگشت به طبیعت مطرح می شود . در عین حال که بسیاری از منابع اولیه مصالح ، تجدیدناشدنی هستند ، نحوه ی استعمال آن ها در صنعت ساختمان به گونه ای است که به سختی به طبیعت بر می گردند .

در پایان با استفاده از یک روش مناسب برای انتخاب درست و مناسب مصالح نوین و هوشمند نه تنها معماری شکل درست خود را بیشتر حفظ می کند بلکه عملکرد مصالح در ساختمان ها و معماری نیز صحیح تر خواهد بود و ساختمان ها پاسخگوی بهتری برای نیاز کاربران خواند بود .