ساخته های شیامالان همیشه برای من جذابیت خاصی داشته و این نه به خاطر پیچش داستانی بلکه به خاطر موضوعاتی هست که به آن می پردازد.
بیشتر فیلم های شیامالان ترس های بنیادین بشری را دست مایه نقد قرار داده است. فیلم Sixth Sense ترس از نادیدنی ها، فیلم Happening ترس از طبیعت، فیلم Village ترس از اجتماع و فیلم Signs ترس از ناشناخته ها را به نمایش می گذارد. در فیلم Old هم به ترس از پیری و مرگ پرداخته شده است. این فیلم بیشتر از فیلم ترسناک بودن صرف، فیلمی است که به پستوهای ذهن رخنه کرده و ترسی جدید ولی ریشه دار را بیرون میکشد و به نمایش در میاورد. پیری آنقدر در جامعه ی معاصر قبیح است که حتی برای تلطیف آن کلماتی دیگر به کار میبریم مثل کهنسال، فرزانه و سالمند. در زبان انگلیسی و به خصوص در امریکا به جای واژه ی old person از واژه ی senior citizen استفاده می کنند که این نشان می دهد این ترس نوین همه گیر است.
شخصیت های این فیلم همه ی ترسشان این است که به زودی پیر شده و خواهند مرد. این جنس ترس معمولا با حسرت همراه است . حسرتی که به هیجان می انجامد و هیجان به صورت بیرونی خشم خود را جلوه گر می سازد.
اما چاره کجاست؟ در پایان فیلم و پس از اینکه پدر و مادر داستان جان سپردند، پسر و دختر کوچک این خانواده که الان بیش از 50 سال عمر دارند، پیش از آخرین تلاش خود برای رهایی، کاری که آرزویش را داشتند انجام میدهند، ساختن قلعه ی شنی. کار کودکانه و پیش پا افتاده ی ساختن قلعه به این دو کودک میان سال اجازه می دهد که بچگی کنند و طعم زندگی در لحظه را بچشند. در لحظه زندگی کردن به طور حتم طبق این فیلم، دوای درد پیری و فرسودگی است. چرا که واکنش به هر پدیده و عامل خارجی در این شیوه به صورتی است که انگار مواجهه برای اولین بار صورت پذیرفته است.
در لحظه زندگی کردن به گذران عمر طعم تازگی می دهد!
