ما شواهدی را در مورد اثربخشی درمان‌های غیرجراحی برای افراد مبتلا به پا درد ناشی از فشار روی اعصاب در ستون فقرات بررسی کردیم.
متن نوشته
اگر کانال اپاندیم باریک شود و به اعصاب فشار بیاورد (تنگی نخاع)، می تواند باعث درد در پاها یا باسن (لنگش عصبی) شود. تنگی کانال نخاعی با انواع روش های غیر جراحی از جمله مسکن و سایر داروها، تزریق ستون فقرات، ورزش، فیزیوتراپی و درمان های مشابه درمان می شود. ما می‌خواستیم بدانیم که آیا استفاده از روش‌های غیرجراحی نسبت به سایر گزینه‌های ممکن مؤثر است یا خیر.
ویژگی های مطالعه
ما 21 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را وارد کردیم که درمان‌های غیرجراحی را با دارونما، بدون درمان یا جراحی مقایسه کردند. همه شرکت کنندگان از درد پا رنج می بردند و تشخیص قطعی تنگی ستون فقرات کمری داشتند. 1851 نفر با میانگین سنی 50 سال به طور مساوی بین مردان و زنان تقسیم شدند. دوره پیگیری از یک هفته تا شش سال متغیر بود. این تحقیق تا ژوئن 2012 جاری است.
نتایج اصلی
به طور کلی، بررسی نشان می دهد که جراحی در تسکین درد موثرتر از درمان های غیرجراحی است.
داروهایی که باید از طریق دهان مصرف شوند. نتایج یک کارآزمایی کوچک بر روی هر یک از پروستاگلاندین ها (در مقایسه با یکدیگر)، گاباپنتین (در مقایسه با دارونما) و ویتامین B1 (در مقایسه با انواع درمان) بهبود درد و مسافت راه رفتن را پیشنهاد کرد. برخی از مشکلات گوارشی با هر دو دارو در کارآزمایی پروستاگلاندین گزارش شد. و برخی از افراد در کارآزمایی گاباپنتین سرگیجه و خواب آلودگی را گزارش کردند.
تزریقات اپیدورال دو کارآزمایی کوچک بهبود کوتاه مدت در درد و کیفیت زندگی (تا دو هفته) را نشان دادند و دو کارآزمایی دیگر تفاوتی در مقایسه با تزریق دارونما نشان ندادند. هیچ یک از کارآزمایی ها واکنش های بد یا مشکلاتی را گزارش نکردند.
تزریق کلسی تونین شش کارآزمایی کوچک نشان داد که کلسی تونین مؤثرتر از پاراستامول یا دارونما نیست. تعدادی از افراد احساس بیماری یا ایجاد بثورات را گزارش کرده اند.
رویکردهای ترکیبی در مقایسه با جراحی پنج کارآزمایی نتایج جراحی را با نتایج انواع درمان های غیرجراحی مقایسه کردند. یک کارآزمایی نشان داد که بعد از دو سال هیچ تفاوتی بین درمان‌ها در مورد درد وجود ندارد. چهار کارآزمایی دیگر نشان داد که جراحی درد را بیشتر از درمان‌های غیرجراحی برای دوره‌های زمانی مختلف تسکین می‌دهد، اما لزوماً توانایی راه رفتن را ندارد. بین 5 تا 18 درصد از جراحی دچار عوارض جانبی نامطلوب بودند که برخی از آنها جدی بود.
فیزیوتراپی چهار کارآزمایی کوچک، همه شامل نوعی ورزش بدنی، نتوانستند بهبود توانایی راه رفتن را پس از فیزیوتراپی نشان دهند. نتایج یک کارآزمایی بر روی هر یک از پروستاگلاندین‌ها نشان داد که ورزش موثرتر از عدم درمان برای درد پا است و پیاده‌روی روی تردمیل و دوچرخه‌سواری در محیط داخلی نتایج محدودی را به همراه دارد.
کیفیت شواهد / کیفیت داده ها
نتیجه گیری همه کارآزمایی ها در این مرور بر اساس شواهد با کیفیت پایین یا بسیار پایین بود. طرح‌های مطالعات ضعیف بودند یا داده‌های کافی در مورد آنچه انجام شده بود ارائه نمی‌کردند. این بدان معناست که ما نمی توانیم به قابلیت اطمینان نتایج اعتماد کنیم و تحقیقات بیشتر ممکن است به نتیجه دیگری نیز برسد.
