همه‌ی آدم ها سوپرایگو دارند، اما نام هاي متفاوتی مانند وجدان، وجدان گناه ، اخلاقیات و.. برای آن به کار می برند. مشخص ترین نشانه ی سوپرایگو، ندایی است که در سر افردا وجود دارد و نمی گذارد که اشتباه کنند و کار غیر قانونی یا غیر اخلاقی انجام دهند. حتی در موقعیت هایی که هیچ کس از انجام آن کار آگاه نیست ، موقعیت هایی که به انجام کاری وسوسه شده و کاری انجام می دهند که نباید انجام بدهند و یا کلا کاری انجام نمی دهند سوپرایگو فرد را از درون تنبیه می کند منظور از سوپرایگو دقیقا وجدان نیست یکی از تفاوت های اصلی این دو این است که در سوپرایگو گاهی اوقات فرد احساس گناه شدید یا احساسی مبهم مبتنی بر بد بودن می کند بدون آن که دلیل این احساسات را بداند تفاوت دیگر وقتی است که سوپرایگو گاهی اوقات کاملا مستقیم و به صراحت در درون فرد حذف می زند و دستوراتی به او می دهد : زود باش کارها رو انجام بده یا دیگه شکلات نخور و گاهی اوقات بسیار تنبیه گر می شود :تو ادن پست و بی رحمی هستی، لیاقت دوستی و محبت هیچ کس را نداری》و.. و همه ی اینها روش های سوپرایگو برای تعلیم یا حملهٔ مستقیم از درون به فرد هستند. از سوی دیگر از آن جا که این ندای درونی بسیار دردناک است سعی می شود تا به نحوی آن را در دیگران ایجاد کرد: دوستم آدم حساس و سردی است و همیشه در من احساس بدی ایجاد می کند》 سوپرایگو غالبا افراد را هدایت یا از انجام کاری باز می دارد که از آن آگاهی ندارند د شاید فقط از این آگاه باشند که یک اتفاق توضیح ناپذیر در درونشان ذر حال رخ دادن است 《نمی دانم چرا دوست ندارم به این مهمانی بروم》 سوپرایگو در این مواقع نامرئی است و متوجه نمی شویم که در حال تاثیر گذاشتن بر احساسات آرزوها و رفتارهای ما است.
برداشتی از کتاب:
📕می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم _ ✍️نوشته ی بک سهی
مترجم پریسا رجوند
