بعد از افزایش سخت‌گیری‌ها نسبت به واردات لوازم آرایش و بهداشتی و محدودیت تخصیص ارز به این صنعت، برخی واردکنندگان استفاده از ظرفیت خالی کارخانه‌های فعال را آخرین راه نجات خود از ورشکستگی دانستند که این امر به تولید بدون کارخانه [کازمو پرایوت] معروف است؛ ولی آیا چنین ترفندی موجبات رشد و توسعه صنعت لوازم آرایشی و بهداشتی می‌شود؟
به گزارش فرانس شاپ به نقل از تجارت نیوز، تولید بدون کارخانه که به کازمو پرایوت نیز معروف است به آخرین مسیر نجات فعالان صنعت لوازم آرایشی و بهداشتی در شرایط تحریم خارجی و محدودیت‌ساز داخلی تبدیل شده است. حالا فعالانی که به سبب عدم دستیابی به ارز مورد نیاز خود و البته ممنوعیت واردات در مرز ورشکستگی قرار داشتند، با اتکا به ظرفیت خالی کارخانه‌های فعال به فکر صادرات محصول هم افتاده‌اند.
بیشتر از افرادی که ایده و طراحی محصولی را در آزمایشگاه یا کارگاه خود به سرانجام می‌رسانند در مرحله ساخت با شکست مواجه می شوند. چون احداث یک واحد تولیدی علاوه بر سرمایه و زمان زیاد، نیاز به تخصص‌های منحصر به فرد خود دارد. بنابراین بحث تولید بدون کارخانه در دنیا همه‌گیر شده است.
در ایران نیز سلبریتی‌هایی مانند بازیگر شهیر، مهران مدیری و یا محمدرضا گلزار یا فوتبالیست اردبیلی دوست داشتنی، علی دایی، اسطوره ملی، جزو نخستین های این حوزه هستند. این شخصیت های مشهور در حوزه عطر، ادکلن و عینک آفتابی مشخصات محصول خود را به واحدهای تولیدی می دهند و آنها نیز با برند و مواد اولیه مشخص‌شده کالای نهایی را تولید می کنند. حوزه لوازم آرایشی و بهداشتی، عطر و ادکلن های اورجینال و برند در این حوزه پیشتاز هستند. تا جایی که انجمن واردکنندگان لوازم آرایشی و بهداشتی زیرمجموعه‌ای با نام کازمو پرایوت ایجاد کرده که در همین حوزه فعالیت می‌کند.
محمدرضا بحیرائی، رئیس هیأت مدیره انجمن وارد کنندگان فرآورده‌های بهداشتی، آرایشی و عطریات ایران، اعلام کرده که تاکنون بیش از ۸۰۰۰ پروانه در حوزه تولید بدون کارخانه صادر شده است.
موسی احمدزاده، نایب رئیس این انجمن نیز در گفت و گو با تجارت‌نیوز درباره تولید بدون کارخانه بیان کرده: زمانیکه واردات لوازم آرایشی ممنوع شد قاعدتاً فعالیت این انجمن دیگر توجیه نداشت، ولی با گسترش مدل تولید بدون کارخانه در این صنعت، فصل جدیدی در حوزه تولید این محصولات به ویژه عطر در کشور آغاز شده است.
وی با اشاره به اینکه پس از گذشت ۴۰ سال هنوز هیچ سند و نقشه راهی برای صنعت لوازم آرایشی و بهداشتی وجود ندارد، بیام کرد: هر چهار سال بایستی در انتظار یک مدیر کل و معاون وزیر بود تا برای این حوزه تصمیم‌گیری نماید. متأسفانه هیچ‌کدام از افرادی که تاکنون سرکار آمدند تجربه و تخصص در این حوزه نداشتند. حرف تولیدکنندگان این است که برای چند سال این حوزه را به انجمن‌ها و فعالان این حوزه بدهند که تخصص و تجربه لازم را دارند؛ ما تعهد می‌دهیم علاوه بر تراز واردات و صادرات، تولید نیز در این حوزه بیشتر از امروز باشد.
احمدزاده با تشریح اولویتهای صنعت لوازم آرایشی تشریح نمود: اولویت نخست بازکردن مرزها و آزادسازی واردات است. بایستی در حوزه‌هایی که مزیت اقتصادی وجود دارد ایران تبدیل به تولید‌کننده شود و در حوزه‌هایی که توانایی آن وجود ندارد از طریق افتتاح شرکت‌های مشترک و جوینت ونچر وارد تولید شود؛ ما این کار را آغاز و از کارشناسان و افراد مطرح این حوزه دعوت کردیم که به ایران بیایند و برای اعضای ما عطر‌سازی فرمولاسیون و سایر مباحث این صنعت را آموزش دهند. امروز از ۹۰ عضو ما ۸۰ عضو تولید‌کننده بدون کارخانه هستند.
ایشان اضافه کردند: سابقه تجارت در ایران بر پایه بازرگانی است؛ از قدیم تاجران ایرانی از چین کالا می‌گرفتند و از طریق جاده ابریشم آنرا به قاره سبز می‌رساندند. کشوری که ۱۵ مرز زمینی دارد نه توان بستن مرزها را دارد نه این کار درست است. اکنون ایتالیا یکی از تأمین‌کنندگان اصلی بالک است، ولی همین بالک پس از فرآوری مجدد به این کشور صادر می‌شود، این یعنی فعالان اقتصادی این حوزه در کشور ایتالیا به این نتیجه رسیدند که تمرکز خود را تنها بر تولید بالک بگذارند تا اینکه در همه حوزه‌ها وارد شوند.
ایشان ادامه دادند: در دنیای تجارت همه بخش‌ها تخصصی شده اند؛ از طراحی تا فروش توسط چند تیم انجام می‌شود، بنابر این، امروزه شاهد این هستیم که تولید‌کننده دیگر فروشنده یا طراح محصول نیست؛ در حوزه لوازم ارایشی که بر پایه فرمولاسین و فروش است صاحبان برند ترجیح می‌دهند درگیر تولید نشوند و فقط فرمولاسیون لازم را بدهند و پس از تولید سراغ بازاریابی و فروش بروند.
این فعال صنفی اضافه کردند: این مدل در کشور ایران به سرعت در حال گسترش است؛ چراکه در ایران علاوه بر مشکلات تولید، بروکراسی اداری داریم که سنگ بزرگی برای هر فعال اقتصادی است. برای مثال برای گرفتن یک پروانه تولید از سازمان غذا و دارو ۶ ماه زمان لازم است تا یکایک مدیران و کارشناسان امضاء نهایی را بزنند ولی در ترکیه، هنگ کنگ و کشور امارات متحده تمام این مراحل در عرض یک هفته صورت می‌گیرد.
ایشان افزودند: تولید برای هر کشور عزت و افتخار می‌آورد اما تولیدی که مرزها را ببندیم و فقط آنرا برای مردم خودمان تولید کنیم ارزش ندارد. امروز در دنیا تولید با نگاه صادرات انجام میگردد و نباید تنها به بازار داخل تکیه نمود.
