حتما دیدین خیلی وقت ها تو قاب سیما یه برنامه یا مصاحبه که شروع می شه دو یا چند نفر رو به رو یا کنار هم نشستن و احیانا رو میز جلوشون یه استکان چای یا یه لیوان آب هم هست. در حالی که آدمای تو صحنه یا بِرّو بِر به دوربین یا به هم یا چیزی نگاه می کنن ناگهان برنامه شروع می شه و گوینده یهو یادش می افته به طرف مقابلش سلام کنه. انگار همون لحظه تازه متوجه حضور طرف شده. یکی از گوینده خبرنگارها وقتی می ره خونه یکی برای مصاحبه، و در شرایطی که استکان چایی و یه ظرف میوه جلوشه و افراد خانواده یا فقط خود مصاحبه شونده خیلی طیب و طاهر اونجا نشسته یهو خبرنگار با مصاحبه شونده مثل یه تازه وارد سلام می کنه! من واقعا نمی فهمم چرا اینا، که حتما قبل از شروع برنامه با هم سلام علیک کردن، همونطور که عرف ما هست به سادگی فقط به مخاطب تلویزیون سلام نمی کنن؟!
من از افرادی که برای صدا و سیما خبرنگار و گوینده انتخاب می کنن می پرسم: آخه این چه وضعیه برادر یا خواهر گزیننده؟ یکی تو گزارشش از مجلس تقریبا قبل از هر کلمه، مثل سخنگوی وزارت خارجه، یه بار میگه "اِ"، یکی بین هر جمله یا کلمه میگه "در واقع" و انقدر این عبارتو تکرار می کنه که گاهی برای بعضی ها (مثل خودم که خیلی وقت ها بعد از پنج یا شش بار شنیدن این عبارت از گوینده کانالو عوض یا تلویزیونو خاموش می کنم) در فهم مطلب مشکل پیش میاد. به نظر میاد انگار هرکی می خواد تو تلویزیون ابراز فضل کنه باید تا می تونه "در واقع" رو تکرار کنه! یکی تو دماغی خبر یا مطالب هنری رو بیان می کنه. یه خانم گوینده جوری خبر می خونه که آدم یاد متکدی های توی راهروی واگن های مترو می افته که قصد جلب ترحم مسافرهارو دارن. کلاه گیس یکی دو خبرنگار، از ترکیه گرفته تا یوسف آباد، بیشتر از مطالبی که بیان می کنن توجه آدمو جلب می کنه.
از تلفظ اسامی خارجی در بخش های ورزشی و خبری هم که نگو: در شرایطی که تلویزیون عملا مرجع فراگیری تلفظ صحیح اسامی خارجیه، برای مثال، "تور دو فرانس" تقریبا همیشه تلفظ میشه "تُردو فرانس"، زِلِنسکی بارها تلفظ میشه زِل نِسکی، رافایل گرُسی (البته بیشتر توسط آقای اسلامی سازمان انرژی اتمی) تلفظ میشه "گرروسی، اسامی ورزشکارا و یا مسولین خارجی اغلب غلط تلفظ میشه.
واضحه که این چیزا و چیزای مشابه اصلا نکات مهمی نیستن، اما اگر مورد توجه و انشاالله اصلاح قرار بگیرن حتما کار قشنگی میشه.
