گاهی وقتا که میرم مشهد وتو حرم امام رضا می بینم جوونا نشستن رو به روی گنبد،ولی باگوشیاشون بازی میکنن،دلم می گیره.باخودم میگم:آخه اینا از شهر و دیارشون اومدن اینجا که با گوشیاشون بازی کنن؟چرا یادشون رفته برا چی اومدن حرم؟البته دقت که میکنم،می بینم خیلیامون همین طوری هستیم.نیستیم؟ماهایادمون رفته برای چی به این دنیا اومدیم و دنبال چی باید بگردیم.چرا این قدر فراموش کاریم؟چرا چیزایی که اصلا نباید بهش فکرکنیم،همش تو ذهنمونه چیزایی رو که یه لحظه نباید ازشون غافل شد،فراموش میکنیم؟
مثال حرم امام رضا رو تو ذهنتون داشته باشید.حالابه این حرف توجه کنید:همه ی دنیا حریم خداست.کسی که تردید نداره؟فرقی هم نمیکنه شیراز باشه یاقم،اصفهان باشه یامشهد،ایران باشه یاآمریکا،عراق باشه یاانگلیس؛همه جاحریم خداست.ما توحریم خدانشستیم.مابه این دنیا اومدیم برای کارهای مهم و بزرگ؛ولی داریم به چیزایی فکر میکنیم که هیچ ربطی به علت اومدن ما به این دنیاندارن.مابرای بازی کردن به این دنیا نیومدیم؛ولی یه سره مشغول بازی شدیم.آدمای خوبم دارن نگاهمون میکنن وغصه میخورن.چقدر برای آدم خوبا سخته کنار کسایی زندگی کنن که دغدغه هاشون نسبتی با علت خلقتشون نداره!
