اگر در خیابان کسی جلوی شمارابگیردوشیرینی تعارفتان کند،به احتمال زیاد می پذیرید.پیش خودتان می گوییدحتماخیرات امواتشان است.اگرکسی یک پرس غذا به شماتعارف کند،چه؟شایدبازهم بپذیریدوپیش خودتان بگوییدحتمانذری است.
حال اگر آدمی غریبه درخیابان صدایتان کندوبخواهدیک گوشی موبایل یا دوچرخه به شما هدیه بدهد;قبول می کنید؟بعیدمی دانم!حتماکنجکاومی شویدکه چرامیخواهدبه شما هدیه بدهدوازاومی پرسید:"این هدیه برای چیست؟چرابایدچنین وسیله ای رابه من هدیه کنید؟"
خلاصه تاته و‌توی قضیه رادرنیاورید،هدیه اش را نخواهید گرفت.اگرهم قبول کنید;وقتی پدرومادرتان متوجه شوند،حتماشمارامواخذه می کنند.مثالی که برایتان زدم;مانند ماجرای این روزهای ماست.کشورهای خارجی برایمان شبکه های فارسی زبان راه می اندازند و برنامه های تلویزیونی می سازند.این برنامه هانیزکاملارایگان برای مخاطبان فارسی زبان درسراسردنیاپخش میشود.درحالی که برای اداره ی یک شبکه ماهواره ای،کارمندان وامکانات بسیاری لازم است و هزینه های سنگینی را روی دست صاحبان این شبکه هامی گذارد.همین شبکه هاوقتی برای مخاطبان هم وطن خود برنامه می سازند،برای پخش آن برنامه هاهزینه می گیرندوجالب تراین که حتی هزینه ی«شبکه فارسی زبان»رانیزازمالیات مردم خودشان تأمین می کنند.برای مثال،شبکهbbcمتعلق به کشور انگلستان است و مردم انگلستان بارها اعتراض کرده اندکه چرابایدهزینه ی «شبکه بی بی سی فارسی»ازمالیات مردم انگلیس پرداخت شود.
هرآدم عاقلی دراین موقعیت کنجکاومی شود که چرا برای ماانقدرهزینه میکنند؟آیاعاشق چشم و ابروی ماهستند؟!
_بخشی از کتاب ترگل
